Şeker Bayramı

Uczestnicy: Turcja, Nauru, San Marino
Typ: Otwarta (Jeśli ktoś zamierza wpaść to niech mi powie. Zostanie wpuszczony jak rzeknie, że jestem jego najukochańszym sułtanem i będzie się mnie słuchał po wsze czasy >D)

---

Gdyby świat był tylko jednym państwem Stambuł byłby jego stolicą~~ Powtarzając słowa Bonapartego, zawsze tak Sadık rozpoczynał każdą wycieczkę jako przewodnik po tym mieście. Turcja ma wiele pracy w każdym mieście, ale to może opowiem innym razem. İstanbul - jedyne miasto leżące na obu kontynentach (Jakaś tam rosyjska pierdółka się nie liczy. Iwan specjalnie coś takiego zbudował, by zaćmić wyjątkowość Stambułu no i by odreagować fakt nie posiadania najpiękniejszego miasta świata w swoich brudnych łapskach), największe i najludniejsze tureckie miasto i była stolica Imperium od 29 maja 1453. Nazwa pochodzi od zniekształconych słów z greki "eis ten polin" co znaczy "do miasta" (Czyli nawet nazwa ulubionego miasta Turka jest swoistą próbą zdenerwowania Greka). Każdy słyszał o Stambule i widział jak on wygląda... Mam nadzieję


http://vpx.pl/image/YOBu

Sadık już siedział w poczekalni i czekał na turecki samolot, który powinien zaraz przylecieć. Specjalnie poprosił swego szefa, by mógł użyczyć jego środka transportu, ponieważ chciał, by państwa przyleciały wraz z nim po świętować Şeker Bayramı czyli Święto Słodyczy. Turek znał swoich rodaków i na to święto autostrady, samoloty, koleje.. Wszystko staje w korkach. Dlatego ubłagał szefa o jego samolot, bo on jedyny na pewno wyląduje punktualnie. Turcja nie chciał jak co roku sam spędzać tego rodzinnego święta, więc zorganizował imprezę i wysłał zaproszenie do każdego państwa. Mam nadzieję, że ktoś przyjedzie - modlił się w duchu.

Przez cały lot była bardzo pozytywnie podenerwowana, nie mogła już się doczekać spotkania z Turcją, no i oczywiście imprezy - w końcu każdy powód do fiesty był dobry, a już na pewno święto dotyczące słodyczy! I miło było móc polecieć na miejsce takim wygodnym samolotem, już dawno nie miała ku temu okazji.
Kiedy tylko wylądowała i zgarnęła bagaż, zrobiła najmądrzejszą rzecz (jak zawsze userka na lotniskach): poszła za tłumem osób, które przyleciały innymi samolotami. Zdecydowana większość kierowała się przecież do wyjścia, upewniała się tylko co do poprawności kierunku, zerkając co jakiś czas na strzałki.
Zamiast sukienki, miała na sobie tunikę i legginsy - najlepszy możliwy zestaw na podróż, ponieważ był bardzo wygodny, a przy tym nie wyglądał źle.
Przeszła do sali przylotów i rozejrzała się niepewnie, tam było naprawdę dużo osób i nie wiedziała, gdzie powinna się udać.

Nauru była zdenerwowana, przed wyjazdem sprawdzając dokładnie, czy aby na pewno jej mieszkańcy mają wszystko, czy wszelkie sprawy są załatwione i czy znajdą się zastępstwa dla niej do pracy. Mało brakowało, a mieszkańcy jej wyspy sami wsadziliby ją do samolotu, byleby już tylko poleciała i przestała się zamartwiać. Cóż mogła poradzić, że to było silniejsze od niej?
Jednak kiedy już znalazła się w powietrzu, zachowywała się niemal jak małe dziecko. Nie, nie biegała po samolocie z nadpobudliwym krzykiem. Prawie całą podróż siedziała, wyglądając przez okno. Pomijając to, że prawie nigdy nie latała, zawsze twierdziła, że ocean z lotu ptaka jest niezwykły. A ląd wyglądał tak zabawnie - zaczęła niemal zazdrościć ptakom tak cudownej perspektywy na świat.
Gdy tylko wyszła z samolotu, udała się od razu do sali przylotów - miała tylko podręczny bagaż i nic więcej. Zauważyła San Marino (jakiś cudem) i podeszła do niej. Maria mogła jej nie poznać, gdyż dziś miała na sobie białą (damską!) bluzkę i długą, czarną spódnicę, która zaczynała się tuż pod klatką piersiową, a kończyła nieco za kolanami. Włosy upięła wysoko, jednak puszczając je w luźno w jeden, długi pas.

Czekał, gdy nagle usłyszał głos kolegi, że samolot właśnie przyleciał. Pobiegł w stronę, gdzie wchodzili ludzie z lotniska do sali przylotów. Zobaczył San i Nauru więc od razu im pomachał i podbiegł. Rosły Turek jakoś bez trudu się do nich dostał
- Merhaba wam! Cieszę się, że przyszłyście. Pięknie wyglądacie. Ktoś jeszcze przybył?
Widać było, że bardzo się cieszył z tego że ktoś jednak odpowiedział na jego zaproszenie

Na widok Turcji uśmiechnęła się promiennie. Dobrze było zobaczyć znajomą twarz w obcym miejscu.
- Ciao! Dlaczego miałybyśmy nie przyjechać? Przecież obiecałyśmy. I... ja nikogo nie widziałam. a ty, Rin? - zerknęła na Nau, jakoś dopiero teraz zauważając, co ma na sobie. - Mamma mia, Nau! Wyglądasz lepiej i bardziej elegancko niż ja! Chyba powinnam się wstydzić mojego wyglądu...

Skinęła Turcji głową z pewnym zadowoleniem. Chciała popełnić jak najmniej (a najlepiej zero) gaf, dobrze więc, że przyszła osoba, która z nich najlepiej się znała na tym państwie.
-Ekamawir Omo. Ja nie widziałam nikogo innego, przykro mi - powiedziała spokojnie. Nie miała żadnego wpływu na przyjazd innych państw, nie mogła więc ponosić za to winy.
Zaczerwieniła się nieco (o ile było to widać na jej skórze) i uśmiechnęła się z niejakim zakłopotaniem.
-Nie mam zbytnio innego stroju, a ten jest wygodniejszy niż sukienka. Czy coś z nim nie tak? - spytała ostrożnie.

Widząc Nauru otworzył usta szeroko podziwu
- Nauru wyglądasz przepięknie. Z tym strojem nic nie jest nie tak. Serio! Bardzo ładnie wyglądasz - szeroki uśmiech na twarzy. Turek nie spodziewał się, że Nauru no... tak się odstawi. San też wyglądała słodko, by nie zasmucać Marii! Odchrząknął i uroczyście się ukłonił
- Witam na mojej ziemi czy jak tam Avusturya gada... Oprowadzę was po mieście czy wolicie chcecie wpierw rozpakować swoje rzeczy i chwilę odpocząć? - szedł w kierunku wyjścia z lotniska, pilnując czy mu dziewczyny nie zginęły. İstanbul jest największym miastem u Turka i wiadomo, że jak się pierwszy raz tu jest to o zgubienie się nie trudno. Turcy zawsze chętnie pomagają w znalezieniu drogi, ale... Czasami jest z tym problem nawet jak pomaga ci trzydziestu ludzi. Gdy w końcu znaleźli się na zewnątrz dziewczyny mogły zobaczyć już jedną z dzielnic miasta (są 3 lotniska w mieście w środku).. Wyglądała na razie dość normalnie jednak można było poczuć turecki orient.

- Właśnie, Nau, to jest super strój! To ja sie po prostu nie postarałam, ale cóż, nie będę tego od razu zmieniać~ - uśmiechnęła się lekko, a już na ukłon Sadika ten uśmiech się powiększył. To naprawdę miłe, choć niestety dzisiaj niecodzienne, żeby się ktoś ukłonił.
- Ja bym tylko zostawiła bagaże i poszła zwiedzać! Bo z walizkami niewygodnie, a chcę już teraz zobaczyć, jak wygląda do miasto!
Podążała za nim, rozglądając przy tym wokół. Już teraz wiedziała, że będzie jej się tutaj podobać, ot takie przeczucie.

Można uznać, że się odstawiła, ale prawda była taka, że oprócz tego z bardziej przystępnych ubrań, które można by założyć na jakąkolwiek wizytę, miała jeszcze jedną sukienkę, która jak na takie święto była nieco zbyt oficjalna. A przecież nie chciała chodzić cała w czerni, strasząc biedne dzieci.
Podążyła za nimi, absolutnie nie chcąc się zgubić. To byłby dla niej bardzo duży problem, bo u niej nie było dużych miast, w związku z czym trudno byłoby się tam nie odnaleźć. Za to nie miała zbyt wielkiego doświadczenia w poruszaniu się w tłumie i wolała unikać ewentualnego wyszukiwania się wśród tylu osób. Jednocześnie rozglądała się dookoła, starając się zapamiętać szczegóły i ogólne wrażenia, chłonąc wszystko.
-Cóż, ja nie czuję się zmęczona, ale tak jak mówi Maria, dobrze byłoby zostawić swoje rzeczy, że z nimi nie chodzić - nawet jeśli nie miała zbyt wiele, to jednak nie wypadało chodzić ze zbędnym bagażem.