Turek w kinder niespodziance

[You must be registered and logged in to see this image.]

Jedno z osiedli Paryża Północy zdecydowanie nie powalało swoją urodą. Bloki będące pamiątką po nieudolnym socjalistycznym modernizmie straszyły przyjezdnych, zasłaniając przy okazji starsze budynki, których akurat nie trzeba było się wstydzić. W jednej z tych budowli pamiętających czasy dyktatury Ceaușescu, na czwartym piętrze znajdowało się niewielkie mieszkanie należące do Rumunii. Nic specjalnego: dwa pokoje, kuchnia i łazienka. Mniejszy pokój, pełniący rolę sypialni, zawalony był książkami i przeróżnymi szpargałami, których przydatność w większości była wątpliwa. Podobnie się sytuacja miała z drugim pokojem, choć ten wydawał się być znacznie bardziej uporządkowany, co nie znaczyło jednak, że nadawał się do przyjęcia gości.

Właśnie w takim otoczeniu siedzi sobie Virgil i, jak na porządnego pracowitego człowieka przystało, był pochłonięty papierkową robotą. To znaczy drzemał sobie, zaś dokumenty postanowiły się wyrwać na wolność i skolonizować podłogę wokół fotela. Tę przyjemną chwilę leniuchowania ciężkiej pracy przerwało uporczywe pukanie w drzwi. Zanim Virgil ogarnął, że ktoś dobija się do jego mieszkania, zwlókł się z fotela, po drodze mało się nie zabijając na rozrzuconych papierach i dotarł do drzwi, minęła dobra chwila. Kiedy jednak w końcu stanął w progu mieszkania, nikogo nie ujrzał, za to zdołał się potknąć o jakieś pudło. Zanim zdążył się zastanowić, co to tu właściwie robi, usłyszał znajomy skrzekliwy głos narzekający na hałasy. Niewiele myśląc wciągnął pudło do mieszkania i zamknął drzwi, zanim podejrzliwa sąsiadka, istne KGB w spódnicy, zdążyła go zobaczyć i, co gorsza, zaatakować gradem pytań. Albo od razu zadzwonić na policję z donosem, że Coțofană posiada jakieś narkotyki czy inne licho. Tak, jak już się ma z nią na pieńku, to lepiej się nie wystawiać na ostrzał.
Gdy Rumun był już bezpieczny w przedpokoju, postanowił ogarnąć, co to właściwie za pudło. Przyjrzał mu się podejrzliwie. Miał nadzieję, że mimo wszystko żadna mafia nie wpadła na głupawy pomysł podrzucenia mu czegoś, czego zdecydowanie mieć u siebie nie chciał. Po względnie dokładnych oględzinach stwierdził, że samo pudło nie wygląda na groźne. Postanowił więc zajrzeć do środka...

Turek spał smacznie. Nie spodziewał się, że aktualnie znajduję się w pudełku trzymanym przez Rumuna. A tym bardziej, że jest małym rozkosznym dzieckiem i... Stracił pamięć. Znaczy pamięta wszystko z dzieciństwa - wielkie podboje Imperium Osmańskiego, zniknęły z jego głowy. Ubrany był w stare stroje tureckie jeszcze z czasów koczowniczych, przypominające mongolskie stroje. Na głowie miał grubą czapę a za nią ciągnął się długi warkocz, który małemu Turkowi sięgał do kolan. Taka sama słodycz. Powoli zaczął się budzić, a wiadomo jak to dzieci - gdy się budzą zaczynają się wiercić

Zamurowało go, gdy otworzył pudełko. Spodziewał się w pudełku wielu rzeczy, od starych szmat czy rupieci po omyłkowo podrzuconą broń (gościu zajmujący się przemytem mieszkał piętro niżej i ciągle ktoś mylił jego adres z mieszkaniem Coțofany). A tu w pudle nie ma żadnych rzeczy, tylko jakieś dziecko. No, smarkacza mu jeszcze nie podrzucili. Szczegół, że dzieciak jakoś znajomo wyglądał, ale Virgil nijak nie mógł sobie przypomnieć, skąd mógłby go kojarzyć.
Ogarnął jednak, że maluch zaczął się bardziej wiercić, co prawdopodobnie zwiastowało rychłe obudzenie. Przykucnął przy pudle, czekając, aż dziecko otworzy oczy.

Otworzył oczy i spojrzał tym pięknym, niewinnym wzrokiem na Rumuna. Virgil miał ciekawy kolor włosów i to od razu Turka zainteresowało
- Czerwone włosy. Jak krew... Jesteś wojownikiem i zabiłeś tyle demonów i wrogów, że zmieniły Ci się włosy? - popatrzył na niego z nieskrywaną radością w oczach. Co jak co, ale jeśli trafił do domu potężnego rycerza to miał małą nadzieję być lepiej traktowany niż u wcześniejszych właścicieli niewolników...

- Ce? - zapytał mało inteligentnie Rumun, bo takiego tekstu się od dzieciaka nie spodziewał. Fakt, był rudy, ale nie wiedział, czy taki wyblakły kolor można porównać z krwią. Co innego oczy, te rzeczywiście były czerwone, chociaż nikt nie wiedział, dlaczego.
- Nikogo nie zabijałem... - stwierdził, nadal z lekkim nieogarem – Ktoś ty i skąd się tu wziąłeś, mały?
Dzieciak ewidentnie nie wyglądał na współczesnego, świadczyły o tym zarówno strój jak i sposób mówienia. W sumie Virgil nie z takimi dziwactwami miał już do czynienia. Co nie znaczy, że każda nowa niespodzianka i tak go potrafiła mocno zaskoczyć. Zaraz też się zaczął zastanawiać, czy ostatnio bawił się jakimiś zaklęciami, które mogłyby zrobić zamieszania w czasoprzestrzeni. Jednak nic takiego sobie nie przypominał.

Turek popatrzył na niego spokojnie. Podniósł głowę i rozejrzał się po pokoju
- Tak wyglądają domy w Europie? Dziwnie... A niby to X wiek - rzekł ilustrując wzrokiem korytarz - Powiem ci kim jestem, jeśli mi powiesz co zamierzasz ze mną zrobić. Co jak co, ale niezbyt chciałbym zostać kolejny już raz czymś sługą - chwilę myśli - Bo ty jesteś Europejczykiem, nie? Nie wyglądasz na Araba ani na Mongoła. Ani na człowieka z południa, z Dalekiego Wschodu ani na Murzyna. Więc musisz być z Europy. Jakiej białej cery nie ma nigdzie indziej tylko w Europie. Głoszą legendy, że daleko w Europie są ludzie o białej skórze i białych włosach i białawych oczach. Pokażesz mi ich? Proszę - proszące oczka - Pewnie znają się na magii lodu, bo inaczej nie byliby cali biali jak śnieg! A ty wyglądasz jakbyś znał się na ogniu... A tak w ogóle to jestem głodny - gadułka mała nie ma co

- Nu, mamy XXI wiek. - poprawił go Rumun. I tak jakby powoli przestawał się dziwić wyglądem i zachowaniem dzieciaka. Najwidoczniej coś go rzuciło do czasów obecnych. Ale dlaczego w kartonowym pudle i pod drzwi Coțofany?
- Nic nie zamierzam. - odpowiedział dzieciakowi szczerze – Nie wiem, skąd się tu wziąłeś, ale nie mogę cię przecież tutaj trzymać. - kochana sąsiadka zrobiłaby mu tu nie tylko jesień średniowiecza, ale nawet zimę renesansu, gdyby ogarnęła, że Virgil znowu trzyma na mieszkaniu jakieś dziecko. Ewentualnie złożyłaby donos, gdzie trzeba i dzieciakiem zaraz zajęłyby się odpowiednie służby. A Rumun musiałby się z tego wszystkiego tłumaczyć. Ech, ta miłość sąsiedzka...
- Da, jestem z Europy. - potwierdził domysły Turka – A co do Nordyków, to znowu tacy biali to oni nie są. - zwłaszcza ci z korzeniami somalijskimi, których teraz pełno w Norden. Rumun trochę po Europie za pracą podróżował, to miał okazję poobserwować.
- Na ogniu? Skąd ten pomysł? - troszeczkę go to skojarzenie rozbawiło. - Głodny, powiadasz... Bine, zobaczymy, czy mam coś do jedzenia. Ale najpierw powiedz mi, skądżeś się urwał.

ZNOWU? Dorosły Turek jakby to usłyszał, by się lekko zaniepokoił. Zaś mały popatrzył na niego mega zdziwiony, otwierając szeroko oczy
- Dwu...dwu...dwudziesty pierwszy wiek?! Jak to? Przed chwilką był dziesiąty. - chłopak wyglądał na bardzo przerażonego teraz i był bliski płaczu - Jak ja teraz wrócę do domu? Jestem daleko od rodziny już nie tylko w odległości, ale i w wiekach... Co ja teraz zrobię? Ja chcę do braciszka... - Sadık zaczął cicho płakać. Biedaczek nie wie kompletnie co zrobić

Z obserwacji malucha wynikało, iż ten nie pochodzi z czasów obecnych. To zachowanie, strój, przekonanie co do innych ludów...
- Czekaj, mówisz, że cię przeniosło w czasie? - jak dla Rumuna nie wydawało się to być nieprawdopodobne. Może to kwestia dość częstego kontaktu z dziwnymi zjawiskami. Pytanie tylko kto i po co wysłał bądź ściągnąłby tu tego dzieciaka i po co podrzucałby go w pudełku akurat pod drzwiami mieszkania Virgila. To jakaś pułapka ma być? Zwykła złośliwość? Licho wie, o co chodzi.
- Ej, mały, nie płacz... - pogłaskał dzieciaka po głowie – Spróbujemy to jakoś odkręcić, musisz mi tylko o sobie opowiedzieć, bine?
Nawet jeśli ma się podjąć odesłania malucha w czasoprzestrzeni, to musi dokładnie wiedzieć, gdzie i w jakie czasy. Mimo wszystko nie chciałby pogorszyć sytuacji dzieciaka.

Turek popatrzył na niego
- Czy nie widać, że mnie przeniosło? Ja pamiętam czasy krucjat. Ja jeszcze przedwczoraj rozmawiałem z wielkim Saladynem. Dokładnie z Al-Malik an-Nasir Salah ad-Dunja wa-ad-Din Abu al-Muzaffar Jusuf ibn Ajjub ibn Szazi Al-Kurdi. Chyba wiesz kim on jest? - spojrzał na niego groźnie. To jedyny Kurd, za którym Turek przepada. Przestał płakać.
- To... Co mam ci o sobie opowiedzieć? Co chcesz wiedzieć? - Sadık patrzył się na Rumuna zaciekawiony i czekał co odpowie

- Widać, widać... - przyznał Rumun. Zaraz jednak zaczął mieć wątpliwości. Ten dzieciak wyrażał się w sposób nie do końca pasujący do pięciolatka przeniesionego nagle z innych czasów. Fakt, dzieci kiedyś dorastały szybciej, ale nie aż tak. No i powiedzenie „pamiętam czasy...” nie brzmiało jak zdanie wyjęte z ust dziecka. Inna sprawa, że smarkacz wydawał się Virgilowi znajomy...
- Powiedz, jak się nazywasz i jaką funkcję pełniłeś na dworze Saladyna. Oraz który rok mieliście, zanim się tu pojawiłeś. - przy ostatniej prośbie Virgil pamiętał, żeby sobie w głowie przeliczyć lata z kalendarza muzułmańskiego na gregoriański.

Turek spojrzał na niego i lekko spuścił głowę
- No na dworze Saladyna nie pełniłem żadnej znaczącej roli. Tak szczerze to uciekłem ze swojej niewoli gdy wybuchła Trzecia krucjata. Pałętałem się jak zwykle po ziemiach Bliskiego Wschodu kierując się tym razem na północ w poszukiwaniu brata. Bo ja się już kilka wieków temu się zgubiłem. Znaczy nie do końca zgubiłem. Zostałem porwany przez Hunów. Zabili mi moją mamusie bardzo, bardzo dawno temu i kilka wieków temu Hunowie znów zaatakowali i mnie porwali chcąc zarobić. Bo moi rodacy sa bardzo silni i ludzie często zostają sprzedani jako niewolnicy. I od tamtego dnia szukam swojej rodziny. Tułam się po świecie... I moim największym marzeniem jest kiedyś zamieszkać w Europie. Bo Europa to kraina mlekiem i miodem płynąca. W Europie są wielcy uczeni i kiedyś mieszkał tam potężny Rzym. Mam nadzieję, że tam w Europie znajdzie się małe miejsce dla mnie - Turek się rozgadał

- Kilka wieków, mówisz? - jeśli smarkacz potrafił jako dziecko przeżyć parę wieków, to znaczyło tylko jedno – Jesteś personifikacją, da? Właściwie to nawet znajomo wyglądasz... - rumuńska mózgownica, a raczej gąbka pełniąca funkcję mózgu zaczęła pracować na pełnych obrotach, próbując pokojarzyć pewne fakty i domysły – Czy ty przypadkiem nie masz na imię Sadik? - na dobrą sprawę to strzelał, ale nie był pewien, czy trafił. No cóż, jeśli nie, to spróbuje znowu. No ale kto inny miał takie ciągoty, by znaleźć się w Europie jak właśnie Turek?
- Jesteś personifikacją Turcji, prawda?

Turek uśmiechnął sie radośnie i kilka razy potrząsnął głową
- Tak! Mam na imię Sadık. Tylko... Ja jestem personifikacją plemienia, które jeszcze nie ma swojego miejsca. U mnie w rodzinie każdy jest Turkiem... - nagle zrozumiał co Rumun rzekł - Mówisz, że będę miał państwo? Gdzie, gdzie? I jak będę dorosły to będę duży i silny? - bardzo mega proszące oczka - Pliosie powiedz! - mały Turek wyglądał teraz bardzo słodko i trzymał nogawki Rumuna, lekko ciągnąc. Zaciekawił się mocno

Dobra, przynajmniej jedno jest jasne. Ten dzieciak to Turek. Co prawda przy próbach dotarcia do tej informacji Rumun zaserwował mu mega spoiler, ale mówi się trudno. No, prawie, bo młody postanowił zasypać go gradem pytań, błagalnych minek i proszących spojrzeń. Normalnie cukrzycy można dostać.
- Spokojnie, młody, spokojnie. - rzekł Virgil, biorąc małego na ręce – Wszystko ci opowiem, ale nie tak naraz, bine? Zresztą, powiem tylko to, co mogę ci powiedzieć. - poprawił się po chwili – Nie wolno mi ryzykować, że wykorzystasz tę wiedzę do zmiany historii, gdy już wrócisz do swojego czasu. - wyjaśnił Turkowi. Ma nadzieję, że dzieciak nie będzie naciskać. Może uda się w jakiś sposób odwrócić jego uwagę od tej sprawy, albo chociaż przynajmniej nieco odroczyć ponowne wypytywanie o sytuację Turcji obecnie. Przyszło mu też do głowy, żeby w międzyczasie zadzwonić do Sadıka, żeby dowiedzieć się co nieco o nim z tamtej epoki. Jednocześnie nie powinien dopuścić, żeby obie personifikacje danego kraju się spotkały... nie wie, na ile to prawda, ale istnieje teoria, że spotkanie się tej samej osoby z dwóch różnych czasów może się skończyć tragicznie. Wolał mimo wszystko nie sprawdzać empirycznie tej teorii.
- Nie jesteś może głodny? - zapytał – Nie mam co prawda jakiegoś luksusowego jedzenia, ale może coś z tego, co mam, by ci podpasowało.

Turek popatrzył na niego i wtulał się w rumunowy tors - jeśli takowy ma. Słuchał się uważnie w Rumuna jak w wielkiego szamana posługującego się ogniem i milczy. Telefon do osoby, która najlepiej zna się na tym dzieciaku - czyli on sam - aktualnie jest dzieckiem. Ktoś kto zmienił go w małego szkraba widać postarał się, by nie było sytuacji, że spotyka się osoba z przyszłości i przeszłości. Na wspomnienie o jedzeniu Turek zaczął się niespokojnie wiercić w ramionach Rumuna
- A co masz? Zjem wszystko co jest jadalne i w dużej ilości. Lubie baraninę. Masz baraninę? - popatrzył na niego radosnym wzrokiem, bo jedzonko. A, ze maski nie miał na twarzy Rumun mógł oglądać jego oczy za darmo! Jak Turek wróci do swojego ciała ściągnie haracz

Przytulił lekko malucha i skierował się z nim do kuchni.
- Nie wiem, czy baranina akurat będzie, ale może coś innego się znajdzie. - tego w sumie sam nie był taki pewny, bo nie pamiętał, kiedy ostatnio uzupełniał zapasy w lodówce. A rumuńska lodówka czasami miała dziwną tendencję do ziania nie tylko chłodem, ale i pustkami.
- Zaraz sprawdzę, co mamy, a ty tu chwilę sobie posiedź. - usadził malucha na taborecie i zabrał się za przeglądanie lodówki oraz kuchennych szafek – Może być jajecznica? - zapytał, gdy okazało się, że prócz chleba w mieszkaniu zostało tylko kilka jajek. Trzeba będzie wybrać się do sklepu i uzupełnić zapasy.