O wojnach i sojuszach między elfami

Życie w krainie dla wielu nie było łatwe. Tereny pokryte śniegiem i wiecznie skutem lodem wody sprawiały, że ciężko było przeżyć w takich warunkach. Jednak lodowe elfy nie miały z tymi warunkami żadnych problemów. Wręcz przeciwnie, uwielbiały wieczny mróz i piękno swojej krainy. Wszystko było białe, wydając się dzięki temu niezwykle czyste. Jednak kiedy w pobliżu pojawiają się ludzie, okolica się zmienia. Ci, nie zważając na to jak niszczą tereny wokół siebie, zakładają kolejne wioski. Elfy się denerwują gdy granica ich królestwa zmienia się przez tą zacofaną rasę. Najlepiej przegonić ich stamtąd, niech osiedlają się gdzie indziej.
Ellen wyruszyła w drogę wcześnie rano. Przed nią długa droga, musi dotrzeć aż do terenów, gdzie żyły mroczne elfy. Wyprawa na pewno będzie ciężka, zwłaszcza pod koniec, gdy już dotrze na Pustkowia. Wiedziała, że tam jest wiecznie ciemno i ponuro. Nie miała jednak zamiaru narzekać, ich władca wybrał właśnie ją by wyruszyła w tą długą i niebezpieczną podróż, prosić mrocznego maga o pomoc. Zapewne nie będzie łatwo, nawet nie było pewności, że tamci się zgodzą wesprzeć ich. Zrobi jednak wszystko by dotrzeć na miejsce jak najszybciej i namówić kogoś. Na początek jakoś będzie musiała przeprawić się przez lasy, gdzie mieszkali Ci głupi ludzie. Starała się omijać ich wioski szerokim łukiem. Czasem tylko napotkała jakieś ludzkie dziecko, tym nie musiała się przejmować. Przeprawa przez góry była trudniejsza. Nie przez wzgląd na warunki gdyż była silna fizycznie. Raczej chodziło o obecność krasnoludów. Jak wiadomo te nie przepadały za elfami. I z wzajemnością. Dlatego też musiała się kryć i iść powoli by nie zostać zauważoną. Parę starć jej nie ominęło, również chwilami brakowało żywności, ale w końcu, jakoś, udało się dotrzeć na granicę pustkowia. Tereny był zupełnym przeciwieństwem jej krainy i zdecydowanie jej się nie podobały bo było zbyt ciemno. Nie czas jednak narzekać, bo miała misję do wykonania. Postanowiła odpocząć trochę przed dalszą podróżą. Znalazła jakąś niewielką jaskinię i tam się rozgościła, przymykając oczy. Na chwilkę. By nazbierać sił na nocną podróż. Zmęczenie jednak zdecydowało za nią i kiedy się obudziła był już środek nocy. Wyszła na zewnątrz. Humor zdecydowanie miała lepszy gdy poczuła przyjemny chłód. Ostrożnie wkroczyła na pustkowie. Teraz wystarczyło dotrzeć do jakiegoś miasteczka by móc dopytać się kogoś o dobrego maga. Nie spieszyło jej się, pogoda była idealna na spokojny spacer. Po pewnym czasie, ciężko było określić ile dokładnie minęło, zauważyła w oddali jakieś zabudowania. Nareszcie, jakieś miasto. Albo wieś? W każdym razie ktoś tam na pewno mieszkał i mógł jej pomóc.

Trochę artów Cienia:

Dzień i noc na terenach Cienia były podobne, mrok snuł się po tych ziemiach tak samo gęsty, tak samo nieprzyjemny. Dzień jednak można było odróżnić od nocy, gdyż czasem chmury połyskiwały, przypominając łunę i dając drobne oświetlenie. Podróżnym to pomagało, istotom tu żyjącym - przeciwnie. Nawet taki drobny blask ich raził, przeszkadzał widzieć, był po prostu nieprzyjemny. Tak jak człowiek nie cierpi ostrego słońca, tak wszelcy Nieumarli mrużyli swe ślepia (jeśli je mieli), gdy chmury się błyszczały. Dlatego też tutejsze istoty najczęściej budziły się w nocy, kiedy chmury pozostawały czarne.
Inaczej sprawa miała się z Mrocznymi Elfami. Choć oni żyją na tych terenach również i lepiej widzą w ciemności od ras żyjących w słońcu, to nie są idealni, potrzebują tych przebłysków, a często podróżują z pochodniami lub lampionami. Dlatego dla nich lepszy jest "dzień".
Pierwsza mieścina zaraz za Górami należy do Nieumarłych, choć jeszcze nie jest ich główną esencją. To tak zwany Zakątek Żalu. Sama wioska liczyłaby dwustu mieszkańców, na tyle jest domów, jest tu też gospoda, nie ma za to kościoła ani cmentarza. Mieszkańcy - duchy nie są źle nastawieni do przyjezdnych, choć są ciekawscy, jak to zmarli. Większości nie można dotknąć, niektóre z tych dusz jednak wykształciły zdolność częściowej materializacji. Zaraz po wkroczeniu przez przyjezdną pomiędzy te chałupy (średniej jakości, większość z nich napoczął już czas) z drzwi, ścian, czy po prostu z ciemnych zaułków zaczęli wychodzić "mieszkańcy" i podlatywać, dalej lub bliżej dziewczyny, zagadując ją, kim jest, skąd przybywa, jak wygląda jej kraina. Duchy wyglądały różnie, gdyż przybierały taką formę, jaką chciały. Niektóre przypominały swoje ciała z lat młodości, inne swój wygląd w chwili śmierci. Jeszcze inne były tylko humanoidalnym dymem.

Noc już widniała nad Pałacem Króla, kiedy Rod właśnie zmierzał do swojej wieży korytarzami zamku. Jako jeden z nadwornych magów mieszkał tutaj, choć jego komnaty były oddalone od tych królewskich. Przechodząc nieopodal bramy głównej dostrzegł, że jeden z demonów siedzących na straży kręci się i powarkuje.
- Coś się dzieje? - podszedł do istoty, spoglądając na niego chłodno. Czarne ślepia podniosły się na niego, a zaostrzony język oblizał kły w paszczy.
- Gośśść. Żywy jessst w nassszzym królesssstwie... - wysyczał stwór i spojrzał znów na ciemne niebo.
Roderich mruknął pod nosem, kiwając głową w zamyśleniu. Po chwili zawrócił, by udać się na spoczynek.

Jak tylko weszła do miasta zewsząd zaczęły się wyłaniać jakieś istoty. Oczywiście w pierwszym odruchu Ellen wyciągnęła miecz, ale zaraz zdała sobie sprawę, że ma do czynienia z duchami, więc jej miecz na zbyt wiele się nie przyda. No i wychodziło na to, że to wcale nie był atak. Opuściła miecz w dół, patrząc za każdym razem na ducha, który zadał jej jakieś pytanie. Jeny, co za ciekawskie istoty. Wszystko chciałyby wiedzieć o niej.
- Jestem Ellen. Z krainy lodu. Tam jest wiecznie biało. - starała się nadążyć za pytaniami. Przy okazji próbując wypatrzeć czy mieszka tu ktoś poza duchami. Wyglądało jednak na to, że chyba nie. Zero żywej duszy.
- Możecie mi pomóc? Szukam potężnego maga, który zechciałby pomóc mojemu władcy. Wiecie, gdzie powinnam iść? - zapytała tych dziwnych mieszkańców miasteczka. Może i martwi, ale pewnie znają raczej swoją krainę, więc miała nadzieję, że będą w stanie jej pomóc.

I znowu została zasypana masą pytań z każdej strony. Nie sądziła, że duchy są takie ciekawskie. Wszystko chciały wiedzieć. Z drugiej strony nigdy wcześniej tak naprawdę nie spotkała żadnego ducha, więc w sumie nic o nich nie wiedziała.
- Nie wiem czy pomagają, mój pan na pewno zapłaci za pomoc. A mają pomóc mojemu ludowi w przegnaniu intruzów z naszych terenów. - chciała jeszcze coś dodać gdy jakiś duch odezwał się do niej. Spojrzała na rozwiewającego się staruszka. Od początku wiedziała, że misja nie będzie łatwa. Istoty mroku na pewno nie są zbyt przyjazne. Cóż, pan każe, sługa robi. Nie miała wyboru. Skinęła duchowi głową.
- Dziękuję za pomoc, będę na siebie uważać - odparła, zaraz też ruszając w tamtą stronę. Chciała przejść jak najdłuższy kawałek drogi dopóki nie była zmęczona. Domyślała się, że spacer po tych terenach nie należał do najbezpieczniejszych. Zresztą, nigdzie nie było bezpiecznie. Wszędzie czaiły się istoty, które mogły zaatakować. Pustkowie nie było wyjątkiem.

Ellen

Dziewczynie zdecydowanie nie podobały się tutejsze tereny. Owszem, jej tereny nieraz ludzie nazywali lodowym pustkowiem, ale to pustkowie było bardzo zróżnicowane. I przede wszystkim jasne. A tu wszędzie było szaro, ponuro i ciemno. Po prostu brzydko. Zupełnie nie w jej guście. Ciągle się rozglądała dookoła, starając się zauważyć cokolwiek w tym nieprzyjaznym środowisku. Zdarzyło jej się potknąć parę razy, raz czy dwa wyjąć miecz gdy zdawało jej się, że coś się zbliża. W większości to jednak były tylko cienie i wiatr. W końcu jednak jakieś zwierzę się napatoczyło. Choć ciężko było to zwierzęciem nazwać. Dziewczyna przyjrzała się istocie. Nie chciała marnować sił na niepotrzebną walkę. Jasne, jako elf nie męczyła się łatwo, ale mimo wszystko wolała zachować energię na ważniejsze rzeczy niż potyczka ze szkieletem. Dlatego też ostrożnie próbowała zmienić kierunek wędrówki i ominąć zwierzaka lekkim łukiem.