Przedszkole krajów

Budynek był duży, trzeba to przyznać. Był jednopiętrowy, składał się z dwóch pokoi, gdzie dzieci mogły się bawić, jednej dużej łazienki oraz kuchni - tu dzieci wstępu nie miały. Gdy była ładna pogoda, można było spokojnie wyjść na podwórko przedszkolne, gdzie stały różne huśtawki i zjeżdżalnie oraz spora piaskownica. Każde z tych lokacji łączą korytarze, a przy wyjściu z budynku znajduje się szatnia.
Każdy z pokoi zabaw składa się z dwóch rewirów: wyłożonego dywanem miejsca do zabawy oraz stolików, przy których można rysować i przy których dzieci jedzą. W jednym pokoju ściany mają kolor zielony, w drugim - jasnoniebieski.

---
Rodek siedział akurat przy jednym ze stolików i bazgrał na kartce papieru. Wokół walały się kredki, a mały paniczyk akurat pracował gumką, zmazując coś, co mu się nie spodobało. Nie miał talentu do rysowania, ale bardzo to lubił! I kto mu zabroni, no kto? Dlatego właśnie dzieciaczek malował sobie w najlepsze, zaraz biorąc ołówek i malując (choć to za dużo powiedziane) znów. Zerknął na chwilę na błękitny kolor ścian i zaraz wrócił do pracy, jakby się bał, że ktoś mu rysunek zabierze.

Maria biegała między kuchnią a pokojem zabaw, starając się wszystkiego dopilnować. Kucharkę dzisiaj gdzieś wcięło, więc ewidentnie działała na zwiększonych obrotach. Była jeszcze druga opiekunka, ale nie jest nowością fakt, że przy dzieciach trzreba mieć zawsze oczy dookoła głowy, a czasem i to za mało, bo a to ktoś rzuci w kogoś klockiem, a to któreś dziecko nagle się obrazi na wszystkich... Ogólnie roboty co nie miara. Ale Maria lubiła to, nawet bardzo.

Rinka też siedziała spokojnie, jak to ona. I też miała kredki. Chociaż niekoniecznie używała ich tak samo, jak Rod. Bo to nie były zwykłe kredki! To były kredki świecowe! I idealnie nadawały się do rysowania magicznych kręgów na podłodze. Patyk, który leżał obok, nie nadawał się zbytnio do tego celu, kredki więc musiały wystarczyć. Długie, naprawdę długie włosy wyglądały jak jakieś czarne macki, za to ona rysowała na podłodze, kołysząc się w przód i w tył, mrucząc coś pod nosem

Praca w jednym z nielicznych miejsc, gdzie nie uważano go za dziecko była dla niego pełnym szczęścia wydarzeniem. Widział uśmiechnięte miny dzieci, piękną młódkę, która mu pomagała. Czysty raj! Dopóki nikt nie próbował niczego niszczyć... Podszedł do uroczej dziewczynki, która wydawała się próbować stworzyć golema z deski podłogowej.
- Perełeczko, może podam Ci kartki? Jak skleimy ich kilka razem to będą tak samo duże jak Twój rysunek, więc nie będziesz musiała rysować na podłodze. Co Ty na to? Porysujesz razem z Rodziem i będzie wam razem weselej... - kucał przy niej, zastanawiając się jak długo zajmie czyszczenie podłogi i jak bardzo będzie na niego obrażona jak ten rysunek zniknie...

Mały wojownik nieustraszony skradał się powoli do zabawki-pluszka w kształcie jelenia. Kiedy był wystarczająco blisko, wystrzelił z zabawkowego łuku wprost do celu i bezbłędnie trafił w samo serce zwierzątka. Zadowolony, podbiegł do jelonka, wziął go w dłoń i zaczął skakać po pokoju zabaw zadowolony ze zdobyczy - nawet jeśli była to pluszowa zabawka, wydając przy tym wesołe okrzyki... Powiedzmy wprawdzie w oczy - Turek zawsze jest głośny, ale teraz można by pomyśleć, że słychać go na drugim krańcu ulicy

Malował ładnie, raz czy dwa zerknął na Rin, ale nie wiedział, że to, co robi jego koleżanka z przedszkola jest złe... Kiedy Pan Tino powiedział jego imię podniósł głowę i rozejrzał się, ale zaraz wtedy Sadik zaczął krzyczeć... A Rodź jest bardzo, bardzo wrażliwy na krzyki! Dosłownie zatkał uszy rączkami, puszczając przy tym kredki i zacisnął oczka. Niech on przestanie niech już przestanie być głośny! Przecież tak nie można, jak to tak?! Ludzi uszy boją...!

A co robił mały Meksyś? On, moi mili, chodził bez celu w tę i z powrotem, jak zwykle śpiący i głodny. Rozglądał się na wszystkie strony, spoglądał po kolei na każdą obecną tu osobę i rozmyślał nad tym, co też mógłby ze sobą począć. Przechodząc po raz kolejny obok stolika, przy którym siedział Austriak, zatrzymał się w końcu. Nie zwrócił uwagi na Turka, a informacja o powodowanym przez niego hałasie dotarła do Eduarda dopiero, gdy spojrzał na zakrywającego uszy Rodericha. Głos Turcji nie drażnił go aż tak bardzo, wręcz nie zwracał na niego uwagi, dlatego też początkowo nie mógł pojąć, co też wyrabia chłopak siedzący przy stole. Dopiero po chwili, gdy przyuważył osobnika z pluszakiem, skojarzył fakty. Szturchnął Austrię łapką.
- Co robisz? - Z braku innego zajęcia postanowił trochę pogadać.

Przybiegła do sali przerażona, że coś się stało, ale to tylko Sadik się głośno zachowywał. Odetchnęła z ulgą, ale podeszła do niego, uśmiechając się przy tym serdecznie.
- Sadik, cóż za zwierzątko tak ciągniesz po pokoju? Hmm... I wiesz, takim krzykiem pewnie resztę zwierzaków wystraszysz... - ach te próby opanowania go...

Uniosła głowę i spojrzała na Tino. Trzeba było przyznać, iż jak na dziecko, to miała bardzo poważny wyraz twarzy. Przekrzywiła głowę a jej długie kłaki...albo włosy (jak kto woli) przechyliły się nieznacznie.
-Rysuję kręgi magiczne. Mają zabić wrogów i źle się je rysuje na kartkach - wyjaśniła, jakby omawiała właśnie, dlaczego te ciastka są lepsze a tamte nie.
-A Rod też może ze mną porysować. Tylko nie wiem, jakich ma wrogów - musiałby skonkretyzować i jej o nich opowiedzieć. A najlepiej przynieść ich włosy.

Rodź spojrzał na małego Eduardo i na chwilę oderwał donie od uszu, ale zaraz znów zatkał. Za głośno, za głośno!
- Niech Sadik nie krzyczy...! - powiedział wyższym od normalnego, przestraszonym tonem.
Duży hałas wywoływał u niego coś w rodzaju lęku, choć, jak każdy człowiek - Rod miał lęków kilka. I pomimo takiej reakcji, gdyby ktoś się zapytał Roda "czego się boisz?" - jak każde dziecko Rod by odpowiedział "Ja się niczego nie boję!". Ale teraz się lęka. Niech ktoś uciszy Turka!

Spojrzał na San. Jakoś nie chciał nikomu mówić, że ta pani była miła i chętnie przebywał w jej towarzystwie. Uspokojony przytulił się do niej i z uśmiechem na ustach rzekł
- Proszę pani, ale już tu żadnych zwierząt nie ma. Sprawdziłem! A upolowałem jelonka. Można go dać do obiadku. Upieczemy go w ogniu a z jego skóry zrobimy ciepłe ubranka. Dobrze proszę pani? - trzymał rączką jej nogawki od spodni (?), by mieć pewność, że pani nie ucieknie mu!

Miła odmiana, kiedy zamiast krzyczenia, ktoś się do ciebie przytula ^^. I tak, Maria miała dzisiaj na sobie jeansy - w sukience byłoby jej po prostu niewygodnie.
- A, rozumiem. - pokiwała głową, starając się nie śmiać przy nim - Widzę, że wszystko dokładnie przemyślałeś, to naprawdę cudownie - pogłaskała go po głowie, a na propozycję, co można zrobić z tego biednego jelonka niestety nie wytrzymała już i zaczęła się śmiać. - Sadik, już na dzisiaj akurat mamy obiad, ale może jutro? Tyle biedny jelonek powinien przetrzymać. A ten obiad nawet teraz chciałabym wziąć już z kuchni i wam podać. Może zrobimy tak? W nagrodę za to, że taki jesteś uważny i myślisz o wielu rzeczach na raz, będziesz mógł jako pierwszy wziąć owoc na deser. A wiem, że jest tam takie jedno bardzo duże jabłko~ - i co, był trochę spokojniejszy?

Ellen siedziała na podłodze, trzymała w ręku pluszowy toporek i rozglądała się po pomieszczeniu. W końcu podniosła się i otrzepała z niewidzialnego kurzu swoją biało-niebieską sukienkę. Dreptając w samych skarpetkach podeszła do Finlandii i pacnęła go toporkiem w nogę.
- Tino, pić mi się chce. Daj mi coś do picia - zamarudziła przyrodniemu bratu. Zadeklarował, że zaopiekuje się nią to niech to robi w odpowiedni sposób. Jak się nie spisze to pewnie poskarży się Berwaldowi.

Blanca pojawiła się z lekkim opóźnieniem, niestety tak to w życiu bywa czasami. Weszła do budynku i szybko ściągnęła zbędne wierzchnie okrycie. Miała nadzieje, że przez jej opóźnienie nie będzie żadnych kłopotów. Weszła do pokoju i rozejrzała się, akurat usłyszała małego Roda, więc podeszła do niego i kucnęła.
- Nie lubisz hałasu, prawda? - zapytała chłopca, rozglądając się. Widocznie przestali już krzyczeć, to dobrze. Spojrzała na Meksia.
- Martwiłeś się o kolegę? - zapytała go.

Na słowa pani San Turek cały rozpromienił i się do niej przytulił
- Tak! A co będzie na obiadek? I... i ja mogę pani pomóc nieść obiadek. Umiem nosić książki na głowie i różne sztuczki. Chce pani zobaczyć? A wie pani o ilu rzeczach trzeba myśleć, jak się wyprowadza bydło na pastwisko... No jak się wpierw je znajdzie! - Turek jako dziecko mówił wszystko co mu ślina przyniosła na język. I mało chyba się zmieniło pod tym względem

Chwilę przyglądał się dziecku nieco przerażony, gdy słyszał tłumaczenie i przyglądał się naprawdę tajemniczo wyglądającym rysunkom.
- Wiesz, podłodze może być smutno, że jest brudna. Nie chciałabyś, żeby na Tobie ktoś takie rzeczy rysował, prawda? Poza tym, myślę, że lepiej zdobyć tylu przyjaciół, by nigdy nie obawiać się wrogów, niż się tak męczyć... Ale muszę przyznać, że ładnie Ci idzie. Nauczysz mnie rysować takie kręgi? Ale lepiej na kartkach, dobrze? - starał się nie bać małego dziecka, gdy nagle drugie do niego podeszło z wyraźnie roszczeniową postawą. Kolejna dziewczynka, która wydawała się być wyjęta z koszmaru. Cóż, nigdy nie miał szczęścia do kobiet, nawet takich młodych.
- Spokojnie, jak chcesz pić to ładnie poproś i nie bij ludzi toporkiem, bo ich będzie bolało. Dostaniesz pić jak ładnie poprosisz - westchnął niczym skazany na wieczne potępienie.

Stał przez moment cicho, mierząc nieświadomego jego poczynań Turka obojętnym, ale gdzieś w głębi ślepi morderczym spojrzeniem. Tak po prostu stał i patrzył, niczym dziecko z amerykańskiego horroru. Potem odwrócił się ponownie w stronę Austriaka, by szturchnąć go łapką.
- Jak bardzo ma być cicho? I dlaczego ma być cicho? - młodzieniaszek, ciekawy świata, postanowił zadać koledze te wyśmienicie przystrojone w sens egzystencji pytania.
...Userka po trzech dniach bez snu nie umie pisać. c:

Ona za to nieczuła przerażenia. Być może głównie dlatego, że taka była filozofia, jaką wyznawała - albo ty zabijesz kogoś lub ześlesz na niego klątwę, albo on zrobi to samo z Tobą. To był wielki wyścig na czas i na podlizywanie się duchom.
-Gdyby ktoś rysował po mnie?- zastanowiła się, po czym przytknęła ręce do policzków w wielkim zachwycie -Otrzymałabym legendarny dar niebios od samych bogów! - stwierdziła niemal z zachwytem. Wtedy na pewno będzie mieć tyle siły, żeby pozbyć się wszystkich.
-Nauczyć pana rysować? A zna się pan w jakimkolwiek stopniu na szamanizmie? - spytała. Jeśli nie, to nie było sensu go uczyć rysowania, bo na nic się mu nie przydadzą.

- No przecież poprosiłam - nadęła policzki. Powiedziała, że chce pić co oznaczało to samo co "Proszę o coś do picia", po prostu powiedziała to w inny sposób. Tino czepia się nieistotnych szczegółów. - I nie mów do mnie jak do małego dziecka jestem duża, a to tylko zabawka - machnęła swoim toporkiem. Kogo niby ma boleć od czegoś takiego? W domu miała mały, prawdziwy toporem, ale nie mogła go wziąć ze sobą bo niby niebezpieczny. Przecież ona potrafi go używać, nikomu by nic nie zrobiła.
- Zobaczysz, nie dasz mi pić, a wtedy się odwodnię i trafię do szpitala i może nawet umrę. A Berwald Cię pobije za to, że się mną nie opiekowałeś i doprowadziłeś do czegoś takiego - mała drama queen w akcji. Zapewne mocno przeginała, ale co z tego? Można trochę pogrozić starszemu bratu.
Spojrzała na dziewczynkę, z którą Tino wcześniej rozmawiał i zrobiła poważną minkę.
- Tino był kiedyś wielkim szamanem, umiał czarować. Mówił mi o tym - powiedziała pewnym siebie głosem.

Już nawet nie próbowała powstrzymać śmiechu.
- Na obiad będzie coś, co mam nadzieję wszyscy zjecie i będzie wam smakowało~ I nie musisz nosić, wystarczy, że poczekasz tutaj spokojnie wraz z resztą dzieci. - No przecież nie powie mu wprost, że nie wpuści go między gorące garnki i patelnie, bo był pod jej opieką i nie mogłaby sobie wybaczyć, gdyby się oparzył.
- Dobra, opowiesz mi o wszystkich tych rzeczach już po obiedzie, dobrze? A teraz pobaw się z innymi dziećmi, ja muszę skończyć przygotowania. - I poszła do kuchni, machając jeszcze do Falki, kiedy przeszła obok niej.

Uspokoił się odrobinę, kiedy krzyki się skończyły i w sali panował jedynie odgłos rozmów. Spojrzał na Falkę, to na Meksia.
- Dziękuję... - rzekł cicho do chłopca, jakby ten mu zdjął balona z drzewa i podał - Hałas boli. Uszy bolą. Hałas jest wtedy, gdy ktoś chce kogoś pobić. Rodź nie chce, żeby ktoś się bił!
Spojrzał niemal błagalnie na Falkę, chwytając ją za nogawkę bądź spódnicę (zależy co miała). Na stole leżał nieedokończony szkic drzewa w ogrodzie. Miała to być jabłoń, ale nie zdążył namalować jabłek.

Westchnął cicho. To chyba będzie trudniejsze niż myślał. Rozumiał już czemu nauczyciele przechodzili na wcześniejszą emeryturę, tak jak osoby pracujące w warunkach szkodliwych... Tutaj obłęd był chorobą zawodową.
- Ale chyba trzeba bardzo zasłużyć, żeby dostąpić takiego zaszczytu, prawda? Podłoga jest zrobiona ze zwykłych desek, a papier jest zrobiony z takich desek, które bardzo wiele przeszły aż zrobiły się takie, jak trzeba. Więc chyba kartki bardziej zasługują na te rysunki niż podłoga, prawda? - od odpowiedzi na kolejne pytania uratowała go jego przenośna skrzynia pełna dziecięcej radości i powolnego wariactwa. - Ech... Jeśli powiesz ładnie "Proszę o coś do picia" to więcej osób będzie Ci chciało dać pić i będziesz zawsze miała coś do picia. Muszę więc Cię nauczyć, żebyś ładnie prosiła, żeby wszyscy wypełniali Twoje prośby, prawda? - pogłaskał toporkową panienkę po głowie i wstał. - Na chwilę was przeproszę, pobawcie się, a ja przyniosę picie... - ewakuacja była najlepszym rozwiązaniem, więc postanowił się oddalić w kierunku kuchni.

Pogłaskała Rodka kiedy ten chwycił się jej spódniczki i uśmiechnęła się do niego ciepło.
- To prawda, walka jest bardzo zła i nie powinno się bić. Moja koleżanka uspokoiła już Sadika, następnym razem ja mogę to zrobić - uśmiechnęła się do San gdy ta przechodziła obok po czym zerknęła na stolik i kartki.
- Rysowałeś coś? - zapytała chłopca, odciągając go już od tematu krzyków i walki.

Zmarszczyła brwi, patrząc na niego. Kartki chyba nie przechodziły bolesnego tatuowania za pomocą pazurów dzikich zwierząt albo ostrych części roślin. W sumie kartki nic nie przechodziły i nic nie odczuwały, ale to nie było obiektem obecnej dyskusji.
-Ale na złączonych kartkach to nie będzie to samo. Wzór może się popsuć, więc potrzebuję dużej, płaskiej powierzchni. I ja poproszę o coś do picia - nawet jeśli za chwilę miał być obiad, to chciała się czegoś napić. W końcu to przecież nie był problem.
Kiedy tylko została sama z Aland, chwyciła swój patyk, patrząc na nią uważnie. Jeśli tylko będzie chciała coś jej zrobić, zamierzała ją zaatakować.

Nadęła lekko policzki.
- Jestem wikingiem - a raczej była, coś jej się pomieszało - Wszyscy mają mnie się bać i słuchać - odpowiedziała bratu buńczucznie. Od malutkiego miała swój charakterek. Zapewne przebywanie wśród wikingów zrobiło swoje i teraz była taka, a nie inna.
Kiedy Fin poszedł do kuchni po picie uśmiechnęła się zadowolona z siebie, jednak się udało. Bez zbędnych próśb, Timo w końcu sam poszedł. Spojrzała na Nau, która teraz trzymała kijka w ręku. Śmieszne, takim kijkiem nikomu się nie zrobi krzywdy. Zwłaszcza jak ma zbroję. Usiadła na podłodze i położyła swoją zabawkę sobie na kolanach.
- Wiesz, Aksel też rysuje magiczne kręgi żeby czarować, zna się na magii. Ale on rysuje kredą, taką białą. A jego czary są bardzo silne - bo nie ma to jak chwalić swoją ukochaną rodzinkę. A skoro ta mała interesowała się magią to można jej trochę poopowiadać, prawda? Na pewno chętnie posłucha, tak Ellen się wydawało.