Kongeriket Norge

Imię i Nazwisko: Askel Larsen

Dzień i miesiąc urodzenia (wydarzenie wyjaśniające): 17 mają (Święto Konstytucji uchwalonej w 1814 r. w Eidsvoll, która proklamowała niepodległość Królestwa Norwegii)

Wygląd: Norwegia jest średniego wzrostu i raczej drobnej budowy. Przy braciach (mowa o Danii i Szwecji), którzy są przecież postawni, wydaje się być wręcz filigranowy. Choć do wyglądu cechującego potężnego wikinga mu daleko, nie można powiedzieć, że nie posiada nordyckiego typu urody.
W jasne, nieco przydługie włosy zazwyczaj ma wpiętą spinkę w kształcie krzyża, nawiązującego do norweskiej flagi. Grzywce czasem zdarza się opadać na oczy, ale Norwegii jakoś szczególnie to nie przeszkadza. Zapewne kwestia przyzwyczajenia. Od włosów odstaje również charakterystyczny loczek – lepiej go nie ruszać, chyba że ci życie niemiłe. Bardzo jasna cera, typowa dla mieszkańców zimnej Północy, podkreśla dość delikatne, jak na osobnika płci męskiej, rysy twarzy. Niektórzy przez to złośliwie zarzucają Askelowi zniewieściałość. Norge ma ciemne fioletowoniebieskie oczy, które przeważnie wydają się błądzić gdzieś nieobecnym bądź znudzonym wzrokiem, innym razem są zdolne przesłać spojrzenie, od którego człowiekowi robi się zimno.
Garderoba Norwegii nie wyróżnia się jakoś specjalnie, poza stonowaną i przeważającą zimną kolorystyką. Wiadomo, że należy się ubierać adekwatnie do sytuacji, zaś w wolnym czasie można sobie pozwolić na swobodny ubiór. Tak więc w szafie Askela znajdzie się zarówno elegancki garnitur jak i tradycyjny strój zakładany z okazji Grunnlovsdagen, czy też najzwyklejszy dres. Można też wspomnieć o kraciastych koszulach, z których tak bardzo lubią się nabijać inni Skandynawowie.

Charakter: Askel z zachowania trochę różni się od typowego Norwega. Nie jest zbyt otwarty, raczej już na pierwszy rzut oka wydaje się być chłodny i zdystansowany. Nie lgnie do towarzystwa, rzadko dzieli się z otoczeniem swoimi przemyśleniami. Niewiele po nim widać emocji, zapewne przez jego introwertyczną naturę. O uśmiech u niego raczej trudno, a jeśli już się zdarzy, to jest to zazwyczaj nieznaczny uśmieszek, często drwiący. Właśnie przez to, iż mimika Norka jest bardzo oszczędna, mało kto jest w stanie odgadnąć, o czym tak naprawdę myśli. Czasem przez to i swoją małomówność może sprawiać wrażenie trochę nieśmiałego. Przynajmniej w stosunku do obcych. Można powiedzieć, że nieco „zapomniał”, jak obcować z innymi ludźmi. Trochę jest prawdy w tym, że jest zamknięty w sobie i niechętnie nawiązuje nowe znajomości. Jak wcześniej zostało wspomniane, jest niezbyt rozmowny, nie oznacza to jednak, że jest mrukiem oszczędzającym na każdym słowie. Jest zdolny do poprowadzenia rozbudowanej konwersacji, o ile trafi na temat, który uzna za warty uwagi. Cechuje się wysoką inteligencją, jest też wnikliwym obserwatorem i zwraca uwagę na szczegóły, wbrew temu, co można by sądzić po jego nieobecnym spojrzeniu. To wszystko pozwala mu dostosować się do sytuacji, rozplanować działanie tak, by osiągnąć zamierzony cel. Czasem jednak się zdarza, że całkowicie zawierza swojej intuicji, a jego działania mogą dla postronnych osób wydawać się nielogiczne i weź się z tego potem tłumacz. Przeważnie spokojny i opanowany, naprawdę ciężko jest go wyprowadzić z równowagi. Nawet, jeśli już komuś się to uda, to Norwegia pilnuje się, by za bardzo nie było tego po nim widać. Nie znaczy to, że zupełnie nie zdarzają się Askelowi sytuacje, gdzie puściły mu nerwy. Mimo wszystko jednak stara się nie działać pod wpływem emocji, ale po przeanalizowaniu sytuacji. Większość ludzi traktuje z dystansem, a czasem nawet z wyższością. Łączy się to z przeświadczeniem, że wszystko, co norweskie, jest najlepsze. Co prawda rzadko, ale przez taką nieco lekceważącą postawę, zdarza się czasem Norwegii nie docenić zagrożenia, które z pozoru wydaje się nikłe. Mimo to jest dla innych uprzejmy (poza paroma wyjątkami) i chętnie służy pomocą. Zdarza mu się kłamać i uciekać się do manipulacji, jeśli zajdzie taka potrzeba, jednakże przeważnie stara się być uczciwy. Uczciwość była wszakże niezbędna do przetrwania w trudnych warunkach Północy. Prosta zasada wyznawana przez Norwegów, do której Larsen również się stosuje, brzmi: „by przeżyć potrzebujesz pomocy innych, a jeśli raz ich oszukasz, drugi raz ci nie pomogą”. Nie znaczy to jednak, że Askel zaufa każdemu. Do ludzi (zwłaszcza obcych) i życia podchodzi z pewną dozą nieufności, a raz zawiedzione zaufanie ciężko jest odbudować. Norge jest bardzo pamiętliwy i potrafi niektórym wypomnieć ich przewinienia.
Jest bardzo przywiązany do natury i stara się ją chronić jak tylko może. Jak to o Skandynawie, można powiedzieć, że ma lekkiego fioła na tym punkcie. Zależność od kaprysów pogody i surowość klimatu sprawiły, że byłby głupcem, gdyby lekceważył przyrodę. Przez wieki był krajem rolniczym i coś chłopskiego w jego mentalności pozostało do dziś. Nie znaczy to, że słoma wystaje mu z butów, bo zachować w towarzystwie się potrafi.
Wewnętrznie stara się zachować pogodę ducha, co jednak rzadko kiedy manifestuje otoczeniu. Mimo to i u niego występują negatywne skutki życia w trudnych warunkach klimatycznych i geograficznych. Skłonność do popadania w melancholię, piromanii czy nadużywania alkoholu to nie są rzeczy, które chciałby, żeby wyszły na światło dzienne. Jednak ktoś, po kim nigdy nie widać emocji, zapewne dusi je w sobie. A skoro to robi, jest tylko kwestią czasu, aż psychika wysiądzie i tłumione emocje wybuchną. Pytanie tylko kiedy i z jaką siłą.
Wracając do alkoholu, Norwegia za często nie pije, ale jak już zacznie, to nie wylewa za kołnierz. Często takie picie kończy się utratą świadomości. A że pijany Norweg to przyjazny Norweg, można się bez trudu domyślić, że i Askel, będąc pod wpływem, zapomina o trzymaniu dystansu i jest w stanie powiedzieć wszystko, co leży mu na sercu zanim wyląduje pod stołem. Po wytrzeźwieniu zazwyczaj wstydzi się swoich słów i czynów, więc udaje, że nic się nie stało. O ile jednak alkohol stara się pić rzadko, o tyle kawę pochłania w niezdrowych ilościach, a jej brak przez dłuższy czas może doprowadzić go do rozdrażnienia, a nawet agresji. I niech ktoś spróbuje powiedzieć, że jest uzależniony.
Istota z niego naprawdę dumna, ale i uparta: choć potrafi przyznać się do błędu, robi to z trudem. Źle znosi porażki, ale zawsze stara się, by nie było tego po nim widać. Samo okazanie słabości uważa za coś, czego powinien się wstydzić i za wszelką cenę unikać.
Jak to Skandynaw woli trzymać się na uboczu i biernie obserwować przebieg zdarzeń, jednak jak już się w coś zaangażuje, to nie odpuści. Pracowity, ale tylko w zakresie swoich obowiązków - te stara się wypełnić nawet jeśli będzie się to wiązało z nadszarpnięciem zdrowia. Jeśli jednak miałby się wychylać z jakąś dodatkową robotą, to małe na to szanse - jest na to zbyt leniwy.
Roztacza wokół siebie tajemniczą, wydawać by się mogło, magiczną aurę. Krążą plotki, jakoby zgłębiał wiedzę tajemną i potrafi posługiwać się magią. Owszem, nie zatracił zdolności widzenia magicznych stworzeń, wyczuje, że ktoś dysponuje magią, jednak musiałby być naprawdę zdesperowany, żeby się posunąć do użycia jakiegokolwiek zaklęcia. Ewentualnie w razie niebezpieczeństwa czy nerwów zdarza mu się użyć mocy podświadomie, co często może mieć opłakane skutki. Tak jak wszystko, magia również kosztuje, a i nierzadko cena jej użycia jest bardzo wysoka i przeważnie dla samego Norwegii więcej z niej szkody niż pożytku.


Relacje z innymi:
Norden: zbiorowe określenie krajów skandynawskich i Finlandii. Kraje należące do Norden współpracują ze sobą na wielu polach, wspierają się, a zarazem szanują swoją odrębność i indywidualne podejście do różnych spraw.

Islandia – młodszy braciszek, który niestety nie bardzo chce się do pokrewieństwa z Norwegią przyznać. Możliwe, że po części miały na to wpływ norweskie metody wychowawcze, po części dość długi brak kontaktu w XIX w. Norwegia jest do niego bardzo przywiązany, ale nie przeszkadza mu to w dokuczaniu mu. Współpracuje też z nim w ramach tzw. Funduszy Norweskich i EOG (Europejskiego Obszaru Gospodarczego).

Dania – bałwan, kretyn, idiota. Jeśli jest ktoś, na kim można się wyżyć o każdej porze dnia i nocy, to właśnie taką osobą jest Dania. Brat, który potrafi drażnić Norwegię samą swoją obecnością. A zazwyczaj jest jeszcze gorzej, gdyż Duńczyk nie potrafi ani chwili usiedzieć w spokoju. Doszło do tego, że Norwegia w przypływie złości potrafi wyzwać kogoś od Duńczyków. Między nimi jest dość pokręcona relacja, ponieważ Askel nie potrafi wytrzymać z Mathiasem zbyt długo, a jednocześnie przyzwyczaił się do niego aż tak bardzo, że w pewnym momencie zaczyna mu brakować jego towarzystwa.

Szwecja – ze Szwedem łatwiej wytrzymać, ze względu na jego spokojną naturę. Co nie zmienia faktu, że Norge potrafi wymieniać z nim złośliwości. Ot, typowe sąsiedzkie zachowanie. Ostatnio ma do Szwecji pretensje, że wpuszcza na tereny Norden zbyt wielu imigrantów.

Finlandia - kiedyś Norwegia traktował go z góry, a w najlepszym wypadku ignorował. Ogólnie jakichś większych zatargów ze sobą nie mieli, a nawet w pewnym momencie jakoś zaczęli się w miarę dogadywać, mniej więcej w tym czasie, gdy Szwecja i Dania skoczyli sobie do gardeł. Obecnie traktują siebie z dystansem, ale nie jakoś negatywnie.


Inne kraje:
Szwajcaria i Liechtenstein – ma z nimi raczej dobre kontakty. Również nie należą do UE, więc Norge uważa ich za rozważnych. Współpracuje z nimi w ramach tzw. Funduszy Norweskich i EOG.

Polska - Kontakty między Polską i Norwegią mają ponad tysiącletnią tradycję, a historia stosunków polsko-norweskich nie zna wojen ani konfliktów. W późnym średniowieczu kontakt Norwegii z Polską zaczął słabnąć, by znów rozkwitnąć w XIX w., głównie za sprawą inspiracji kulturowych. Mówi się, że to właśnie ta dziewiętnastowieczna pierwsza fala polskiej migracji cywilizowała Norwegię. Askel darzy Felka szacunkiem za pracowitość i w głębi duszy podziwia go za jego dążenia niepodległościowe. Mimo swej introwertycznej natury, Norwegii nie drażni towarzystwo energicznego Polski. Wydaje się nawet być do niego nastawiony przyjaźnie. Obecnie Polacy są najliczniejszą mniejszością narodową w Norwegii, a Polska największym beneficjentem Funduszy Norweskich.

Prusy: kumpel Danii, niemalże równie irytujący jak sam Dania. W XIX w. Norwegia ostro go skrytykował za metody wywłaszczania Polaków z ich ziem w zaborze pruskim. Na krytyce się skończyło, gdyż Norwegia sam był wtedy pod kontrolą Szwecji i nic więcej nie mógł zrobić.

Wielka Brytania: wyspiarskie kraje zna jeszcze z czasów wikińskich podbojów. Średniowieczne niesnaski zmieniły się jednak z czasem w konflikty o łowiska, kontakty handlowe i wspólne interesy, wreszcie we współpracę przeciwko wspólnemu wrogowi, jakim stała się w pierwszej połowie XX w. III Rzesza. Brytyjczycy przechowali wówczas norweskie rezerwy złota, które po wojnie wróciły do właściciela. Także dali schronienie uchodźcom z podbitej Norwegii, w tym rodzinie królewskiej.

Ameryka – w XIX w. wielu Norwegów emigrowało do Stanów za pracą. Do dzisiaj na mapie USA można znaleźć miejscowości zamieszkane w większości przez potomków norweskich imigrantów.

Holandia – temu krajowi Norwegia zawdzięcza w XVI wieku rozwój gospodarczy – nie chodzi tylko o sam handel, ale i o przemysł stoczniowy. Holendrzy nie tylko nauczyli Norwegów budowy statków handlowych, ale też składali na nie liczne zamówienia, co zaowocowało później również rozwojem norweskiej floty – w XIX w. była ona większa niż floty holenderska i duńska razem wzięte.

Litwa – ostatnio starał się dogadać z Norwegią w sprawie dostaw gazu.


Ciekawostki, dodatkowe informacje:

♪ „Norwegowie wywodzą się ze społeczeństwa typowo chłopskiego. A chłop robił swoje i w dysputy się nie wdawał.” stereotypowy Norweg w oczach Skandynawów to wieśniak w kraciastej koszuli, ewentualnie rybak. Pomijając to, sami Norwegowie postrzegają siebie jako społeczeństwo wiejskie. Sami Norwegowie mówią, że „Norwegia jest krajem chłopów, robotników, kupców, marynarzy i rybaków”.

♪ Norwegowie są niezwykle dumnym, przekonanym o własnej wartości, narodem. Chlubią się swoimi przodkami Wikingami, uważając się za ich godnych następców. Dodajmy do tego przeświadczenie, że wszystko, co norweskie, jest najlepsze.

♪ Rzeczy które są uznawane za typisk norsk (typowo norweskie) to w odpowiedniej kolejności: ziemniaki, ryby i ropa naftowa (ciekawostka z zajęć z języka norweskiego).

♪ Przez większość historii Norwegia była najbardziej biednym i zacofanym krajem skandynawskim (wyłączywszy Islandię), zmieniło się to dopiero po 1969 roku, kiedy to odkryto złoża ropy naftowej.

♪ Norwegia to kraj ludzi aktywnych fizycznie. Znaczna większość Norwegów uprawia jakiś sport regularnie.

♪ Sporty zimowe, dokładniej narciarstwo, są przypisywane Norwegii jako sporty narodowe. Mało kto wie jednak, że pierwsze narty na tych terenach były używane przez Samów (Lapończyków). Od nich zostały one zapożyczone przez wikingów jako świetny sposób do przemieszczania się zimą.

♪ Ze względu na stosunkowo mało światła słonecznego w ciągu roku, łatwo można popaść w depresję. Dlatego też pracując w Norwegii można wziąć specjalny urlop na wyjazd w cieplejsze rejony świata w celu podreperowania zdrowia.

♪ Procent odchyleń od normy równowagi umysłowej jest w Norwegii nieco większy niż w krajach Europy kontynentalnej. Wiąże się to z położeniem geograficznym i warunkami klimatycznymi. Zjawiskiem nierzadkim jest piromania, narkomania, wreszcie alkoholizm, który jest chyba najpoważniejszym problemem.

♪ Alkohol w Norwegii nie jest zbyt łatwo osiągalny, w porównaniu z innymi krajami, i o słabej mocy (pomijając to, co przemycą Polacy). Jeśli zaś chodzi o jego spożycie, jest tylko jedna zasada w norweskim społeczeństwie: 'pij do woli, ale nigdy nie upijaj się w dni robocze'.

♪ Askel nienawidzi, gdy ktoś zwraca się do niego per „Norek”.

♪ Posiada słuch muzyczny, jednak obecnie się z tym nie wychyla. Niegdyś (a konkretniej w średniowieczu) umiejętność układania pieśni na poczekaniu była bardzo ceniona.

♪ Zdarza mu się zaczytywać w baśniach i fantastyce, do czego wstydzi się przyznać. Mitologia skandynawska jest wciąż bardzo żywa w jego świadomości.

Dla mnie akcept!

Akcept