Bloki więzienne

Semir akurat byl w swojej celi i lezal na pryczy. Zastanawial sie jak mozna przetrwac w tych warunkach. Ale on jest niewinny! Nic nie zrobil przeciez zlego. Chcial pomoc tej biednej dziewczynie a nie zabijac! Niestety panowie policjanci mysleli zupelnie inaczej. Serb zamknal oczy i westchnal.
Wstal i chcial zobaczyc co sie dzieje na korytarzu. Dziwny fakt ale nie widzial zadnego straznika. Ani to, ze nie ma zadnej narzuconej roboty. Wrocil na swoja prycze i zaczal rozmyslac.
Dla niego fajnie by bylo jak by ktos byl obok w celi. Przeciez Semir zwariuje. Musi miec do kogos gebe otworzyc. Owszem czasem lubi pobyc sam i podumac sobie w zaciszu przyrody ale na pewno nie w takim miejscu. Tu jest wskazane miec kogos kto umili ten nudny pobyt. I jeszcze fajniej jakby tez byl niewinny. Mozna by wtedy omowic strategie jak udowodnic swoja niewinnosc. No coz narazie nikogo nie bylo wiec Serb sie po prostu kimnal

Zastanawiała go pustka... Wiele rodzajów pustki... Ta w okół niego, gdy nikt nie przyglądał się poczynaniom ludzi, których prawdziwej natury nie znał. Ta na świecie, z którego znikali ludzie, którzy powinni pozostać na nim jak najdłużej, a zostawali ci, którzy doprowadzali go do upadku. Lecz też ta w nim samym. Brak nadziei, brak wolności, brak przyjaciół. Zupełnie jakby wszystko stało się niczym, a nic stało się wszystkim.

Serb sie obudzil i lezal na swojej pryczy. Zastanawial sie co dalej. Tak troche go dziwilo ze nikt sie nie pojawiał. Ani zaden straznik ani nikt.
Tak bardzo chcialby do kogos otworzyc usta i porozmawiac. Zeskoczyl ze swojej pryczy i bez celu lazil po celi.
Zastanawial sie co robia inni wiezniowie i czemu tu w tym skrzydle jest tak cicho.
Nagle jego wzrok zatrzymal sie. Zobaczyl kogos. Wiec chociaz nie umrze z nudow. To juz zawsze cos.
Teraz tylko czy jego lokator bedzie chcial z nim gadac czy raczej nie bedzie sie odzywal.

Usłyszał ruch tuż obok, zapewne ktoś, kto mu towarzyszył, przebudził się i postanowił opuścić łoże śmierci, zwane potocznie pryczą. Spojrzał ku niemu, uśmiechając się delikatnie. Chciał być miły, a co najmniej sprawiać takie wrażenie, by nie narobić sobie wrogów.

Serb tez spojrzal na niego i poslal mu takze deikatny usmiech jednak nie odzywal sie. Westchnal tylko cicho. Tak nudzil sie. Moze by cos poczytal jakis mecz zobaczyl w telewizji. Nawet byc cos konstruktywnego zrobil a nie siedzial tu jak kolek. Nuda i rutyna zabija i Serb dobrze o tym wie.
A skoro narazie nie ma nic do roboty postanowil ze sobie cos pospiewa. A co niech go uslysza i docenia muzyczny talent.

Słuchał jego głosu w zamyśleniu, nie wierząc, że w tak okrutnym świecie może pojawić się tak piękny dźwięk. Zupełnie jakby pośród ruin i zgliszczy odnalazł kwitnącą różę.

Serb spiewal swoj hymn. Ta piesn zawsze dodawala mu otuchy i odwagi. Zerknal w strone swojego jedynego sluchacza i lekko sie do niego usmiechnal. Cieszylo go to ze ktos chce go wysluchac. Bo odkad tu trafil nikt nie chcial go sluchac a dokladnie jego zeznan.
Tak latwo jest skazac kogos nie dajac mu nawet najmniejszej szansy obrony. Chociaz Serb przeklinal w duchu i samego siebie co za diabel go podkusil aby wejsc do tego cholernego sklepu. Tak to bylby wolny i nie mial klopotow ale widocznie klopoty go lubia

Czuł się na swój sposób szczęśliwy. Czuł, jakby był bardzo daleko, od tego przeklętego miejsca. Słuchając tak pięknej, czystej melodii, nie mógł uwierzyć, że ten młodzieniec jest w takim miejscu, że był jakikolwiek powód, by się tu znalazł. Miał nadzieję, że prawda nie okaże się okrutna, a raczej ich uwolni, najlepiej obu... Każdego, kto był tu jedynie dlatego, żeby statystyki policji się zgadzały, bo łapali kogo popadnie, ważne, by pokazać, że działają.

Serb skonczyl swoja piesn i spojrzal na towarzysza niedoli. Widzac ze podoba mu sie spiew Semira to Serb zaczal spiewac pewna szante ktora gdzies uslyszal i zapadla ona mu w pamiec:
- Juz nad Hornem zapada noc
wiatr na zaglach połozyl sie
a tam jeszcze korsarze na Botany Bay
upychaja zdobycze swe
Jolly Roger na maszcie już spi
jutro przyjdzie z Hiszpanem sie bic
a korsarze znudzeni na Botany Bay
za zwyciestwo dzis beda swe pic....


// piekna jest ta szanta *__*

Na świecie istnieją melodie, które zna każdy, jakby już się z nimi urodził. Odkąd był w tym kraju, słyszał tę pieśń dość często. Uśmiechnął się delikatnie. Przypomniała mu czas wolności, być może nie beztroski, czas pełen obowiązków, problemów, ale też praw i zapachu świeżo skoszonej trawy.

kontynuowal dalej te piekna piesn. Gdy go ogarniala taka zaduma to lubil siasc w zacisznym miejscu i albo podumac albo posluchac takich piesni. No i wstapila w niego wola walki. Za wszelka cene musi udowodnic swoja niewinnosc. I zrobi to. Jest niewinny i z checia pomoze zlapac mordercow tej dziewczyny.

Pragnął móc słuchać takich pieśni w piękniejszych okolicznościach. Chciałby, by rozbrzmiewały pośród lasów, wolnych ptaków i niewinnych kwiatów.
- Nie wydajesz się być kimś, kto by zasłużył na bycie tutaj... - powiedział cicho, przyglądając się towarzyszowi.

Zerknal na wspolwieznia i tez sie odezwal.
- Bo ja nic nie zrobilem... znalazlem sie w miejscu zbrodni o niewlasciwym czasie - westchnal wdrapujac sie na swoja prycze. - Tylko teraz pragne udowodnic ze jestem niewinny ale kto uwierzy Serbowi? Wszyscy mysla o mnie zle przez to co sie dzialo na Balkanach ale i ja tez ucierpialem ale o tym nikt nie mowi wiec teraz najltawiej oskrazyc mnie o zabojstwo. a ja jestem NIEWINNY... - dodal cicho

- Cicho już... Masz minę jakbys chciał płakać, a oni, jeśli zobaczą słabość, sprawią, że nie będziesz miał już siły nawet oddychać... Ja miałem podobnie. Stał się pech, a moje słowa nic nie znaczyły - wyciągnął do niego rękę przez kraty. - Mam na imię Tino.

- nie placze i nie mam zamiaru - odparl Semir. - i staram sie nie piokazywac po sobie ze mam chwile slabosci - dodal takze wyciagajac reke do towarzysza niedoli.
- Ja jestem Semir Radovanović - przedstawil sie. - A ciebie za co niby zapuszkowali? Troche to dziwne ze my siedzimy tu a reszta cholera wie gdzie nie sadzisz? - zapytal Fina

- Masz całkiem piękne imię. Ja zaś nazywam się Tino Väinämöinen - odległość pozwoliła jedynie na dotknięcie palców w geście będacym marną imitacją uścisku dłoni. - Wydaje mi się to podejrzane... Jakby ktoś wręcz chciał, byśmy zrobili coś złego...

- tak ja najechetniej bym dal noge z tego miejsca. Moze bysmy podjeli to ryzyko i nawiali? W ssumie kto nie ryzykuje ten nie zyje a znajac ich to nawet nas nie przesluchaja i beda trzymac poki tu nie padniemy - westchnal Serb. - Ja tu zwariuje - dodal

- Tylko najpierw to trzeba przygotować... Jak nas złapią to będzie jeszcze gorzej... Mamy rodziny za granicą, prawda? Możemy uciec do nich, by nie mogli nas znaleźć u siebie... - zaczął sie zastanawiać. Jednak bał się, że coś pójdzie nie tak...

- ano mamy... Ja moze bym sprobowal do mojej bylej zony a i siostry. Mam nadzieje ze mi pomocy nie odmowi. I tu trzeba wiac kto nie ryzykuje nic nie osiagnie. Myslisz ze sie nie boje ze nas zlapia? Boje sie jak cholera jednak tez rozwazmy opcje ze nam sie uda. Wtedy bedziemy wolni... Zaslugujemy na to nie jestesmy winni niczemu. Nie wiem jak ty ale ja zawsze ryzykowalem zawsze sie bilem niewazne czy wygrywalem czy przegrywalem choc czesciej dostawalem w dupe ale jak widzisz zyje i walcze o swoje - powiedzial Semir zerkajac na towarzysza niedoli. - To jak zaryzykujemy? I tak wszyscy stwierdza ze to byl moj pomysl wiec pewnie tylko mnie ukaraja jak wpadniemy ale mam to gdzies liczy sie wolnosc

- Teraz są bardzo zajęci, więc to dobra okazja. I tak już za długo tu jesteśmy. Nie ma powodu, by tu zostać. Zamiast udowodnić niewinność możemy sobie czekać na śmierć, bo pewnie w tym kraju tylko to nas czeka. W pewnym sensie to nie ucieczka. Tylko naprawienie beznadziejnej sytuacji - uśmiechnął się delikatnie.