Nowe znajomości

- No też fakt~ Chociaż wiesz, znam kogoś kto prawie że wszystko ogarnia. To niesamowite, nie? - wyszczerzył się po raz ponowny. Sam nie rozumiał jak coś takiego może być możliwe, ale skoro był na to żywy dowód, to trudno nie wierzyć.
- Boisz? Ale czego? - spytał, zdziwiony. No cóż, czasem ludzie spadają z mioteł, łamią sobie kości lub maja nieprzyjemne spotkania z ptakami, bądź... samolotami, ale latając nigdy nie myśli się o takich rzeczach. Sam Tonio w życiu nie bałby się wsiąść na miotłę! To było jego życie.
Temat wrócił jednak z powrotem do transmutowanej książki. - Gracias~ I na pewno wyjdzie! Ja się nigdy nie poddaję! - tym razem Hiszpan sam postanowił odczarować przedmiot, ale skończyło się to małą eksplozją, przez zbytnią zamaszystość i nieostrożność.

-Boje się wysokości - mruknęła bardzo cicho, wpatrując się uporczywie w ziemię. Niektórzy, nawet z jej domu i rocznika śmiali się, kiedy zaczynała histeryzować. Nie lubiła, gdy tak robili, ale cóż poradzić. Zerknęła na książkę, a raczej na to co z niej zostało.
-...chyba będę potrzebowała nowego podręcznika - stwierdziła, tykając lekko przedmiot nogą. Szczęście, że miała notatki i mogła się z nich pouczyć. Chyba mogłaby to odczarować...ale nie liczyła na pozytywny efekt.
-Jest jeszcze coś, co chcesz przećwiczyć? - spytała, znów biorąc swoją torbę. Różdżkę wetknęła za pas, szperając coś w torbie. Wyjęła dwa dyniowe ciastka i podała jedno Tośkowi. Dzień był miły i ciepły, co jej pasowało. Nie za dobrze znosiła zimną pogodę.

- Ah, rozumiem! - to był jeden z niewielu strachów, które Tonio potrafił pojąć. Mimo że sam takowego lęku nie miał, a jedynie podobny. - Ale wiesz, że strachem powinno się walczyć. Szczególnie, że uwierz, latanie jest bardzo przyjemne! - uśmiechnął się ciepło, chcąc jej dodać otuchy.
- Lo siento za to... Odkupię Ci go, bien? - powiedział, lekko speszony patrząc na zniszczoną książkę. Od początku mógł podejrzewać, że tak to się skończy... jak teraz o tym pomyślał, to stwierdził, że przecież mógł próbować na swoim. Ale gdybanie nic nie da, bo co się stało, się nie odstanie.
- Myślę, że na razie nie... I nie chciałbym Cię narazić na jeszcze jakieś straty, heh~ - podrapał się z tyłu głowy, co było u niego oznaką zakłopotania. Ale od razu nastawienie się mu zmieniło, gdy spostrzegł ciastko. - O, gracias! - wziął z uśmiechem, zajadając się. - Wiesz, skoro już tu sobie siedzimy, to może opowiesz mi coś o sobie~?

-J-jakoś nigdy nie próbowałam - zaczerwieniła się jeszcze bardziej i chrząknęła cicho. Wszyscy zawsze szli jej na rękę, wiec uznała, że to naturalna kolej rzeczy. Po co walczyć, skoro można unikać? Takiej postawy jej nauczono i nie czuła jakoś potrzeby zmieniania tego stanu. Ale Tonio twierdził, że mogła by spróbować. Może kiedyś....Wzruszyła tylko ramionami i znów spojrzała na książkę.
-Jeśli nauczyłeś się czegoś, to nie jest to poświęcenie na marne - powiedziała i pokiwała głową.
-O sobie...a co chciałbyś wiedzieć? - przekrzywiła lekko głowę i ugryzła kęs.

- To akurat czas na to! Zobaczysz, każdy strach da się pokonać~ A ja zrobię wszystko, żeby Ci pomóc! - powiedział z pewnością w głosie. Toś nie był osobą, która rzucałaby słowa na wiatr. Gdy składał jakąś obietnicę - zawsze jej dotrzymywał. I tym razem też tak będzie.
- Ale i tak przepraszam... Już dziś wyślę list do rodziców, żeby przysłali nowy podręcznik. Jeśli chcesz, na razie mogę pożyczyć Ci mój. Bo jeszcze nauczyciele się przyczepią czy coś... - zaoferował, wyciągając książkę ze swojej torby i podając dziewczynie. - Trochę podniszczony, ale zdatny do użytku~ - podręcznik miał rzecz jasna Tonio kupiony nowy, nie używany, a jego stan był zwyczajnie wynikiem hiszpańskiego dbania o niego.
- Hmm... No skąd jesteś, co lubisz, czego nie i jaka jesteś~ - powiedział, kładąc się wygodnie na trawie.

-D-dziękuję, ale nie musisz się wysilać. No i nie chcę marnować twojego czasu - powiedziała. Wiedziała, że Tosiek jest dość popularny w szkole, a to wiązało się oczywiście z przebywaniem z kumplami i inne rzeczy. Nie do końca je znała, gdyż sama zajmowała się nauką. Wzięła podręcznik i schowała do swojej torby.
-Wiesz, możemy się umówić, że ty weźmiesz ten nowy. W sumie to dla mnie i tak nie ma różnicy - zdobyła się nawet na uśmiech do niego, jednak potem zaraz spoważniała.
-Pochodzę z takiej małej wyspy, nazywa się Nauru. Lubię się uczyć, patrzeć w nocy na gwiazdy, ogólnie różne dziedziny magii, no i oczywiście słodycze. Nie lubię, jak ktoś jest nieuprzejmy, wie wszystko najlepiej i nie słucha innych i jest tak bogaty, że myśli, że może wszystko. Ja lubię się uczyć, nie przepadam za tłumami i przyjęciami....raczej spokojna i nie szukająca kłopotów - zjadła ciastko w międzyczasie.
-A ty powiedz coś o sobie...

- Daj spokój, dla mnie to nie jest problem~ A już na pewno nie marnowanie czasu! Dla mnie wręcz przyjemnością byłoby nauczyć Cię latania, a przy okazji moglibyśmy się lepiej poznać - znów uśmiechnął się szeroko, patrząc na dziewczynę. Bardzo go ona zainteresowała swoją osóbką. Szczególnie, że nie kleiła się do niego jak zastraszająca część przedstawicielek płci pięknej. - A co do podręcznika, to Ty dostaniesz ten nowy! W końcu zniszczyłem Twój, więc Ci się należy. I nie przyjmuję słowa sprzeciwu!
Hiszpan spojrzał na nią uparcie. Jak już coś postanowił, to niczym nie można było na nim wymóc zmiany zdania. Nawet jeśli chodziło o taką głupotę jak książka.
Gdy jednak ta zaczęła w końcu opowiadać o sobie, Latynos wsłuchał się w jej słowa uważnie. Nie analizował, nie badał. Po prostu zbierał to ładnie i delikatnie w całość, by utworzyć pełny obraz dziewczyny siedzącej obok. Wciąż jednak wiedział o niej zbyt mało w porównaniu do tego, ile chciał wiedzieć. Ale nie można wszystkiego od razu...
- Teraz ja? Okej~ No więc... - zamyślił się przez chwilę, dopierając słowa. - Pochodzę z Hiszpanii. Moja rodzina mieszka tam od zawsze~ Przez to uwielbiam, gdy jest ciepło! Ogólnie kocham też się bawić~ Mógłbym nie spać całą noc, a spędzić ją z przyjaciółmi. Hah, a rano bym odsypiał - zaśmiał się.
- Ogólnie ludzie są dla mnie bardzo ważni. Nie potrafię sobie wyobrazić życia bez bliskich mi osób, wiesz? Dlatego staram się też być dla każdego miły~ A co do szkoły, to najbardziej lubię zaklęcia! I Quidditch! I... robienie kawałów - zachichotał na wspomnienie numerów odwalanych z kumplami. - Heh, chyba się trochę rozgadałem~
Hiszpan to Hiszpan. Gadanie o sobie szło mu bez problemu.

-Niewielu by chciało mnie poznawać lepiej - no bo głównie siedziała nad książkami i nie dawała od siebie spisywać lekcji, chyba, że komuś, do kogo miała słabość. Więc kiedy ludzie nie widzieli żadnej "korzyści" z przyjaźnienia się z nią, po prostu ją zostawiali. Kwestię podręcznika już nie skomentowała, bo widziała, że jej upór jest przy tym bezcelowy. Czasem trzeba było się wycofać, czasem walczyć do samego końca. A najważniejsze, to rozróżniać, kiedy co dokładnie zrobić.
-Ja też lubię, jak jest ciepło. Ale nie zmienia to faktu, że śnieg wygląda bardzo ładnie - uwielbiała patrzeć na padający śnieg i bitwy na śnieżki. Raz nawet próbowała samodzielnie ulepić bałwana, ale nie za bardzo sobie radziła, więc zadowoliła się bałwanią miniaturką.
-To jak zostaniesz słynnym zawodnikiem Quidditcha, to przyjdę cię obejrzeć - powiedziała z przelotnym uśmiechem. Ona traktowała jego słowa zupełnie poważnie, więc i jej słowa poważne były. Dla niej można było osiągnąć wszystko, jeśli pracowało się dostatecznie ciężko.

- Niewielu? Hm, moim zdaniem wydajesz się być ciekawą osóbką~ W dodatku jesteś mądra. I miła. I przy okazji ładna~ - powiedział, po czym parsknął. Można było odnieść mylne wrażenie, że dla Latynosa mogła liczyć się głównie ta ostatnia cecha, a cała rozmowa mieć na celu zwyczajny podryw, jednak... No właśnie, jednak. Nie bez powodu "mylne". Bo mimo iż Tonio bardzo lubił do przedstawicielek płci pięknej zarywać, nie znaczyło to, iż widział w nich tylko ładną twarz, biust, tyłek i nogi. Bo nie potrafiłby wytrzymać nawet pięciu minut rozmowy z najpiękniejszą kobietą, jeśli tylko byłaby zrzędliwym, opryskliwym, wrednym, chamskim i złośliwym babsztylem. Na szczęście Rin nie wyglądała na taką, co by się do tej grupy zaliczała. Zdaniem Latynosa, była urocza. Zarówno jeśli chodzi o wygląd, jak i zachowanie.
- Śnieg wygląda ładnie, gdy patrzy się na niego zza szyby, siedząc przy ciepłym kominku i popijając gorącą czekoladę~ - zaśmiał się. - Lepienie bałwana, sanki, śnieżki i tak dalej są zabawne, jednak jeszcze nigdy nie wróciłem zdrowy po takich zimowych zabawach. O łyżwach to aż wstyd wspominać~ Tylko raz poszedłem na lodowisko. Przejechałem kilka metrów i rozwaliłem sobie głowę - przyznał, rozbawiony.
- Serio? Będzie mi bardzo miło. To ja Ci w takim razie wtedy załatwię darmowe bilety! W najlepszym miejscu! Tylko masz mi ładnie kibicować, bien~?

-Są ładniejsze ode mnie. I mądrzejsze.- co do tych pierwszej opcji można było mieć pewność, do drugiej już niekoniecznie. Fakt, że była bardzo inteligentna, a poza tym nie bardzo miała co innego do roboty. Nie była bardzo "młodzieżowa":nie umawiała się na randki, nie malowała, nie plotkowała z dziewczynami ze swojego domu. Po prostu nudziło ją to bardzo, wiec zostawała jej nauka.
-Nigdy nie miałam okazji dotknąć śniegu w swoim kraju. A już na pewno nie bawiłam się z przyjaciółmi.- stwierdziła. Oczywiście, miała przyjaciół, ale byli oni w owym "kraju bez śniegu".
-Może przyjdę...jak pozwoli mi moja praca- uśmiechnęła się lekko, co znaczyło, iż nie bierze tego na poważnie.

- Może i są, ale ja trafiłem akurat na Ciebie, prawda? Nie powiem, żebym żałował~ I nie zamierzam takiej okazji zmarnować! Wiesz, nie wierzę w przypadki - puścił oczko do dziewczyny. Po chwili przymknął powieki, rozkoszując się ciepłym słońcem, którego promienie przekradały się przez baldachim liści. Widząc go, można by odnieść wrażenie, że zapadł w drzemkę, jednak nie tym razem.
- Hah, to u Ciebie musi być serio ciepło! Nawet u mnie czasem trafi się śnieg, choć nie często~ - mimo wszystko, Latynosowi pogoda jego kraju bardzo pasowała. Nie było ani za zimno, ani za ciepło. Po prostu idealnie! I chętnie podzieliłby się swoim szczęściem z resztą ludzi, co jednak zbyt możliwe nie było, bo ani wszyscy by się w Hiszpanii nie zmieścili, ani owej pogody nie da się rozciągnąć na resztę kontynentów.
- No ja mam nadzieję! - powiedział, ponownie na nią zerkając.

Sama Rin wygodniej oparła się o pień drzewa, zerkając na niebo. Przygryzła nieco wargę w zamyśleniu, po czym spojrzała na towarzyszącego jej chłopaka.
-Nie wiem, czy wierzę w przypadki. Bo niby nie wszystko możemy sprawić sami- stwierdziła, przeciągając się i ziewając. Ku swojemu zaskoczeniu, naprawdę jej się tu podobało, nawet jeśli było to zupełnie inne od ciemnych zakamarków biblioteki, w których panowała cisza i spokój. Tu też panowała cisza i spokój(o ile nie przechodziła właśnie banda rozkrzyczanych uczniaków).
-Na Nauru są tylko dwie pory roku: duże lato i małe lato. Temperatura nigdy nie spada poniżej 14 stopni.- powiedziała, opierając się wygodniej.
-Opowiedz mi coś więcej o twoim kraju- poprosiła.