Hetalia Tail

Wsiadła posłusznie do pociągu i rozglądała się teraz za miejscem, gdzie mogliby usiąść razem. W końcu znalazła takowe i zadowolona usiadła przy oknie.
- Jestem gwiezdnym magiem. A to znaczy, że moja magia opiera się na tym. - Wyjęła pęk kluczy i wskazała na Plue, którego posadziła teraz na kolanach. - Mam kilka kluczy do bram zodiakalnych, których duchy są bardzo rzadkie i silne, ale niektórych boję się przyzywać... - Pomyślała tu o Aquarius, która oprócz radzenia sobie z przeciwnikami, zawsze atakowała też Marię i wypominała brak chłopaka... - Mam nadzieję, że dowiesz się wszystkiego widząc mnie w akcji~
Wyjrzała ciekawie na zewnątrz, sprawdzając czy ludzie już skończyli wsiadać i zaraz wyruszą.

Z westchnieniem ulgi rozejrzał się, zatrzymując wzrok na odjeżdżającym wózku z górą bagaży. Rin nie wspominała, że będą jechać na kilka lat. Pożegnałby się chociaż z resztą gildii. No ale mówi się trudno, ludzie sobie dadzą radę a on ma super uper zadanie do wykonania.
- Co robimy?! - Wytrzeszczył oczy i spojrzał na pociąg. Cóż, to wyjaśniało dlaczego zebrali się akurat tutaj. - Nie ma nawet mowy żebym wsiadł! Chcesz mnie zabić?! Po moim trupie! - Spojrzał za San i pokręcił głową. O nie nie nie nie, one sobie mogą jechać, on już woli iść piechotą! I z tym zamysłem cofnął się jak najdalej od machiny zła i splótł dłonie na piersi. Nawet jeśli nie zna drogi, to i tak tam trafi bez używania jakiegokolwiek pojazdu.

- My? Pewnie, że nie, Rin! Będziemy grzeczni! - wyszczerzył się idiotycznie. Chyba nawet wierzył we własne słowa. Przynajmniej w danym momencie.
- Oli, nie wydurniaj się! - zbeształ Oliviera, blokując mu sobą ewentualną drogę ucieczki. Bawiło go to. Nawet bardzo. - Taki wielki mag, smoczy zabójca i się kupy żelastwa boi?
Jak to miło móc się ponabijać z kumpla. Najchętniej to by złapał w pół i- Czemu nie? Niczym ochroniarz na bramce zaczął ramieniem zagarniać Oliviera ze brzuch w stronę pociągu.
- Ej, a są duchy piwa? - spytał Marię, patrząc na to śmieszne stworzonko, z którym wsiadała do pociągu.

To, czego nie lubiła najbardziej to sprzeciw. Odwróciła powoli głowę ze wzrokiem, który przerażał niemal każdego.
-Zachowuj się i wsiadaj. Jeżeli nie wsiądziesz, nie spotkamy Igneela...-stwierdziła. Nie zajęła się nim tylko dla tego, iż uznała, że Mathias sam da sobie radę. Spojrzała na Marię już normalniejszym wzrokiem i usiadła wygodnie na jednym z miejsc.
-Gwiezdne duchy? Przez niektórych nie jest to uważane za zbyt silną magię, ale ja sądzę, że niektóre duchy mogą być całkiem silne. Oczywiście wszystko zależy też od ich relacji z właścicielem-pokiwała głową.
-Moja magia nie jest zbyt ładna. Na przykład magia Mathiasa jest lepsza.

Na słowa Mathiasa roześmiała się.
- Nie, raczej nie ma. Choć i ja nie znam całego świata duchów~ - zastanowiła się, ale nie słyszała wcześniej o kimś takim. - Jeśli chcesz, kiedy wezwę dziadka Crux, sam go zapytasz. On się zna na świecie gwiezdnych duchów.
Obserwowała trochę niepewnie probe ucieczki Oliviera, domyślając się, że zapewne nie przepada za podróżowaniem. Miała nadzieje, że nie będzie jej przypisane zajmowanie się chorym magiem, kompletnie jej się to nie uśmiechało.
Na słowa Rin pokiwała głową.
- Zgadza się, wiele zależy od ducha. Od maga też, wiadomo ^^ A Mathias... Pokażesz co potrafisz? Jeśli twoja magia jest taka ładna, chciałabym ją zobaczyć~

Wydał z siebie pomruk niezadowolenia i z całych sił spróbował uciec od Mathiasa.
- Nie mam zamiaru wsiąść do tego diabelskiego miejsca! E kore! E kore!!! - Odskoczył od niego i spojrzał na Nauru widocznie zdruzgotany. No jak to było możliwe no?! Przecież zanim oni tam dojadą i w ogóle zobaczą tego smoka, to on już w tym całym pociągu ducha wyzionie! - Ale... zlituj się... przecież... możemy sobie zrobić wycieczkę czy coś. Przecież to zdrowe! - Uśmiechnął się na powrót, starając się wyglądać w miarę wiarygodnie. No jak to ich nie przekona, to krzyżyk na drogę.

- Łee, szkoda... Dobra, powiesz mi który to, to go spytam! - Uśmiechnął się szeroko do Marii. Widać zależało mu na tym duchu piwa.- Może jednak jakieś są!
- Olivier, nie marudź... - bąknął na próbującego wymigać się na wszystkie strony Oliviera. Przy okazji pilnował, żeby dzielić Kirklanda od pozostałej części peronu.
- Moja magia? Patrz uważnie... - stanął w nieco dziwnej, szerokiej i niskiej pozycji, kładąc pięść na otwartej dłoni. Po chwili temperatura tuż przy nim spadła i powietrze zaczęło delikatnie skrzyć zamrożonymi kryształkami pary wodnej - Ice-make... Won do pociągu! - zaimprowizował, śmiejąc się. Ogromna kula śniegu zawirowała, zlepiła się i poleciała w Oliviera. Starał się uzyskać w miarę możliwości kulę śnieżną, zamiast lodowej i wepchnąć nią tego marudę do pociągu.

Teraz Rin zaczynała tracić cierpliwość. Zaakcentujmy, że zaczynała, bo gdyby całkowicie straciła, to by było bardzo BARDZO niedobrze.
-Przestań odstawiać szopkę i właź do pociągu!-warknęła. Gdyby ona miała moc zamrażania, zapewne staliby teraz po pas w lodzie. Tak, nie w śniegu. W lodzie.
Rozległ się pierwszy gwizdek, sygnalizujący możliwość odjazdu. Westchnęła cicho i usiadła na swoim miejscu.
-A dlaczego akurat do naszej gildii zdecydowałaś się dołączyć?

- Jasne! - zaśmiała się głośno, ciekawa już była reakcji ducha, gdy tylko będzie mu dane usłyszeć pytanie.
Widząc tak szamoczącego się Oliviera wpadła na pewien pomysł. Uśmiechnęła się jak tylko mogła przekonująco, przybrała odpowiednią pozę i powiedziała wesoło:
- Jeśli wejdziesz do pociągu i zniesiesz podróż bez marudzenia, ugotuję ci coś smacznego. Mogę ci to obiecać! - była gotowa nawet na większą obietnicę, ale oto pojawiła się kula śnieżna... W sumie, byle coś tylko zadziałało i dało się nareszcie wyjechać, dość już miała przebywania na stacji.
Po pytaniu Rin zamyśliła się chwilkę, nie dlatego, że nie znała odpowiedzi, po prostu nie wiedziała, jak odpowiedzieć.
- Dużo o was czytałam, z resztą od dziecka mi ta gildia imponowała. Więc postanowiłam, że postaram się, by mnie tutaj przyjęto. No i udało się~

To już naprawdę robiło się drażniące. Czy oni nie mieli serca?! Przecież ostatnim razem jak przejechał jedną stacje pociągiem to mało nie wyzionął ducha, a co dopiero jak mają przejechać jakieś nie wiadomo nawet jak długie odległości! Olivier powoli zaczynał tracić wiarę w tę ich przyjaźń albo chociaż solidarność. Bo TO nie była solidarność!
- Nie wejdę tam i już! - Na atak Duńczyka odpowiedział mniej więcej tych samych rozmiarów kulą ognia i odskoczył jak najdalej. Po chwili jego uwagę przyciągnęła Maria, nowa towarzyszka podróży... tak to chyba się zwie. - Myślisz, że jestem taki łatwy i dam się nabrać na jedzenie?... - Pomyślał i zlustrował Włoszkę spojrzeniem. - A tak z ciekawości.... co byś ugotowała?

- Wejdzie- Łooł! - szybko odskoczył w tył, jak najdalej od ognistej kuli. Nie przepadał za takimi temperaturami. Zimno było lepsze. - Sam chciałeś... Ice-make... - przerwał mu gwizdek. - Dobra, załatwimy to później, a teraz właź! - zawołał na Oliviera pospiesznie wskakując do pociągu i ciągnąć kumpla za rękaw do środka. - Pospiesz się, bo tu zostaniesz i cała zabawa cię ominie!

Westchnęła. Czasem nie miała cierpliwości, zwłaszcza w takich sytuacjach.
-Jeśli nie wejdziesz, pojedziemy sobie i nigdy już nie dowiesz się, jaki to był smok, a my nie będziemy się specjalnie dla Ciebie pytać o rzeczy, które chciałbyś wiedzieć-stwierdziła, patrząc na niego chłodno.
-Olivier jak był mały, był wychowywany przez smoka. Teraz go szuka, mając nadzieję, iż spotka go kiedyś. Mam nadzieję, że uda mu się to-powiedziała do Marii, poprawiając zbroję. Rozległ się drugi gwizdek.

- Mogłabym przygotować dobrą pizzę, makaron z dodatkami... Chociaż znam mnóstwo dobrych przepisów, coś z pewnością by ci się spodobało - Przekonywała używając wszelkich umiejętności, które nabyła już sporym doświadczeniem. No cóż, jako dziewczyna ni zawsze jeszcze chciała być wysłuchiwana w męskim towarzystwie, tak więc należało działać w inny sposób. Starać się, jednocześnie tak, by mało kto zauważył, o co chodzi naprawdę.
Na słowa Rin pokiwała tylko głową. Nie chciała łączyć ze sobą rzeczy, które widziała, że chyba działają z informacjami dość niepewnymi. Przecież Olivier mógł równie dobrze stwierdzić, że już wolałby na pieszo przemierzyć dystans poszukiwania smoka, niż przejechać go pociągiem...

Czy oni nie mieli serca? Przecież Olivier im nic nie zrobił! Zawsze starał się być miły i pomocny a oni co? Wsadzają go na siłę do tej maszyny zła! Nowozelandczyk naprawdę zaczynał wątpić w zmianę świata na lepsze - Nienawidzę was. - Skulił się gdzieś w kącie i włożył Happy'emu owczą czapkę na łepek. Nawet pizza nie poprawiała mu humoru. Jedynie mógł spróbować nie myśleć o miejscu w którym się znajdował i jakoś przetrwać to wszystko. Przecież musiał na własne oczy zobaczyć tego smoka! A głupi pociąg i choroba go nie zatrzymają!

- Mario, a ja też bym mógł dostać trochę tej pizzy? - posłał dziewczynie błagalne spojrzenie, wygodnie sadowiąc się obok Rin. Jest to jeden z tych niewytłumaczalnych fenomenów - nikt nigdy nie zrozumie dlaczego w trakcie rozmowy o smokach w centrum jego uwagi znalazła się właśnie pizza.
I szaszłyki ze smoka w sosie koperkowym, ale o tym jego mózg, wątpliwego istnienia z resztą, nie poinformował reszty Mathiasowego jestestwa. I chwała mu za to.
- Olivier, nie bądź baba! Jak będziesz się tak foszył, to sprawię ci lodową kieckę! - zaśmiał się głośno wyciągając nogi i podpierając głowę rękoma, gotów przespać resztę podróży, gdyby okazała się nudna.

Rozległy się odgłosy zamykanych drzwi. Jeśli ktoś chciał wsiąść lub wysiąść, teraz miał ku temu ostatnią okazję.
-Nie to nie. Pojedziemy bez Ciebie. I za Ciebie pytać nie będziemy. A smok nie będzie czekał trzech dni, zanim ty raczysz się tam pofatygować-mruknęła. Bo podróż o własnych siłach tyle zajmowała -trzeba było liczyć się z pokonywaniem gór i kanionów.
-Mathiasie, Mario, mam tu kanapki-zdjęła z półki koszyk.Ta dziewczyna była chyba przygotowana na wszystko.

- Jasne, mogę nawet przygotować małą uroczystą kolację w podziękowaniu za to, że chcieliście mnie ze sobą zabrać, mimo że jestem tu nowa~ - co najśmieszniejsze, ona lubiła gotować, ale nie aż tak, żeby z uśmiechem opowiadać o górze jedzenia, która najprawdopodobniej czekała na przygotowanie... No cóż, taki chyba los bycia nową osobą i chęć odwdzięczenia się ludziom.
Liczyła na to, że szybko dotrą do celu, bo nie przepadała za podróżami, choć nie z tego samego powodu co Oliver. Lubiła odwiedzać nowe miejsca, zwiedzać je, jeździć rowerem po okolicy... Ale niekoniecznie siedzieć przez kilka godzin w pociągu i się nie ruszać, miała ku temu zbyt niecierpliwą naturę.
- Ja na razie podziękuję, nie jestem głodna. - Uśmiechnęła się mając nadzieję, że Rin nie odbierze tego jako brać chęci spróbowania czegoś, co ona przygotowała, a jedynie, jak było naprawdę, chwilowy brak apetytu.

Burknął coś w odpowiedzi do Mathiasa i skulił się bardziej. Dobra okej, można być Rin... i Matim, znaczy się ludźmi bez uczuć, ale według legend nawet oni coś w tych zamarzniętych sercach mieć powinni. Ba, że wolał iść na piechotę! Lepiej żeby znalazł się na miejscu spóźniony niż martwy. A sama myśl o tym, że pociąg zaraz ruszy przyprawiła go o nieprzyjemny dreszcz i mdłości.
- Tobie to zawsze łatwo mówić - Spojrzał na Rin z wyrzutem i zwinął usta w podkówkę. Ale chyba nie miał wyboru jak jakoś to przecierpieć.. Najwyżej zwróci wszystko co mu zalegało w żołądku od śniadania. Będą cierpieć wszyscy.

- Dzięki! - z radosnym wyszczerzem wziął od Rin jedną kanapkę i od razu wepchał sobie do ust. Co jak co, ale zjeść potrafił prawie wszystko i to w dowolnym momencie dnia czy nocy.
- O, byłoby świetnie! A umiesz ten taki, no... ten... no... Makaron! Z... z czymś! - gestykulacja nie bardzo pomagała, ale przynajmniej się starał - To będzie idealne do piwa na wieczór!
Dziwnie szybko mu się skończyła ta kanapka, ale nie sięgnął po następną. Widać wcale nie miał żołądka bez dna. Albo po prostu się hamował...
W głębie duszy też liczył, że podróż szybko upłynie. Nie dla niego siedzenie tyle czasu. Pewnie zacząłby improwizować pomniejsze zaklęcia albo - o bogowie! - myśleć!

Sama też wzięła jedną kanapkę i odłożyła koszyk na półkę.
-Doskonale Cię rozumiem, Mario. Przed moją pierwszą poważną misją też byłam bardzo zdenerwowana - oczywiście czarodziejka mogła na prawdę nie mieć apetytu, ale Rin jakoś tak odebrała to po swojemu.
Pociąg szarpnął, a potem ruszył, na początku z wolna, potem zaczął się rozpędzać i zaraz wyjechał ze stacji na otwartą przestrzeń.
-Cóż, może macie jakieś pytania co do szczegółów naszej misji?-zagadnęła ich, nie oglądając się nawet na Oliviera, gdziekolwiek był.

Na opis Mathiasa zaśmiała się głośno.
- Może chodzi ci o makaron z serem po prostu? Albo dobrą Carbonarę? Bo chyba wszelkie makarony z sosami czy pomidorami chyba do piwa nie pasują. I tak, zrobię to z przyjemnością.
Przynajmniej jedna sprawa była ustalona.
Zerknęła na Rin z przepraszającą minką.
- Jestem zdenerwowana, ale po prostu tuż przed wyjściem zjadłam spore śniadanie... Może za jakiś czas cie poproszę o kanapkę... - wyjrzała przez okno, zachwycając się przez chwilę ładnymi widokami, ale szczegóły misji były ważniejszym tematem, nad którym należało się skupić.
- Ja mam, jak dużą szansą jest, że ta plotka okaże się prawdą? - spytała trochę niepewnie.

No pewnie, pięknie! Najlepiej nawijać o żarciu 24 na dobę kiedy on tu kombinuje jak nie puścić pawia! To nie jest przyjaźń, to się nazywa terroryzm.
Jednak emocje w końcu opadają, nie wliczając nadal nie najlepszego samopoczucia i podchodzącego do gardła żołądka. Olivier zdesperowany próbował na lewo i prawo wykombinować jakiś sposób na ucieczkę, jednak wszystko kończyło się fiaskiem. W końcu postanowił zrezygnować i leniwie wodził wzrokiem po obecnych tu i widocznie bardzo wciągniętych w rozmowę towarzyszy. Rin i Mathias zostali jedynie potraktowani obrażonym spojrzeniem, za to Maria przyciągała większą uwagę, zwłaszcza, że poruszyła ważny temat.
- To musi być prawda! - Zerwał się na nogi z zaciętą miną, jednak widocznie zrobił to zbyt szybko, bo nagle jego głowa zaczęła ciążyć, jakby zabębnił w nią dzwon a nogi ugięły się tak, że ich właściciel musiał podeprzeć się o ścianę jedną ręką. Jedną, bo druga desperacko przyssała się do ust, próbując zahamować mdłości. Chwiejnym krokiem chłopak doczłapał do okna i wychylił się z niego niemal połową ciała. Od świeżego powietrza nieco ochłonął, ale nie było to wystarczające, by wytrwać całą podróż.
- Ja tu zginę.. -

- Tak! Dokładnie o to! - przytaknął z typowym dla siebie entuzjazmem, ale jego mina sugerowała raczej, że kompletnie mu obojętnie, który makaron Maria przyrządzi, bo i tak się będzie cieszył jak debil.
Jak tylko Olivier przewiesił się przez okno, Mathias bardzo troskliwie przycisnął ramieniem zadek kumpla do okna, coby biedaczek nie wypadł.
- Spoko, zrobię ci wieniec z lodowych lilii -uśmiechnął się szeroko.
- Ja bym tylko chciał wiedzieć, czy będzie tam piwo... - mruknął z miną sugerującą, że to jedyna rzecz, która go w tej chwili martwi. Na miejscu może się okazać, że lista zmartwień się wydłuży, ale cóż, to by było dopiero na miejscu, prawda? Więc nie ma sensu martwić się teraz!

-Sama nie bardzo wiem, na ile to, o czym się mówi, może okazać się prawdą. Jednak niebezpiecznie jest zostawiać plotkę samą sobie. Trzeba mieć pewność co do jej prawdziwości albo fałszerstwa, gdyż od tego może zależeć życie wielu ludzi - oczywiście Rin nie brała wszystkich plotek na poważnie. Trzeba było jednak w tym wypadku mieć pewność, bo pomyłka albo zignorowanie tego mogło kosztować na prawdę wiele. Sama zerknęła na Oliviera, który chyba nie był do końca pewny, czy woli wystawiać się za okno czy kłócić się o prawdziwość historii.
-Usiądź koło mnie, Olivier. Pomogę Ci z twoją chorobą lokomocyjną- powiedziała do niego, ręką klepiąc wolne miejsce koło siebie.

- Może i racja. Lepiej, żeby magowie zbadali sprawę, nim ludzie zaczną panikować - stwierdziła pewnie. - Wystraszeni ludzie nie działają racjonalnie.
Obserwowała Oliviera ze współczuciem, szkoda, ze nie znała się na magii, która pomogłaby mu w tym cierpieniu. Ale najwyraźniej Rin miała jakiś pomysł. Nie mogło więc być źle, nie?