O stolicach słów kilka~

(Nie wiem czy w dobrym miejscu, ale chyba tutaj c: )

Uczestnicy: Chiny (Pekin), Kanada (Londyn)
Typ: Otwarta, jednak jak ktoś chce dołączyć, to stolicą c:
Miejsce: Jakaś randomowa kawiarnia, mogą być potem inne miejsca


Zawsze, dosłownie ZAWSZE musiał się umówić na spotkanie i spóźnić! Taki typ osoby. Tego dnia chciał się spotkać z Londynem i co..? Umówił się w konkretne miejsce, na konkretną godzinę i... się spóźnia! On chyba żył w jakimś innym świecie, gdzie nie istnieje coś takiego jak 'czas' czy 'punktualność'. Tak więc spóźniony biegł uliczkami miasta. Wyglądał dość... specyficznie. Na oko w wieku nastoletnim, typowej Azjatyckiej urody - z żółtą skórą, skośnymi bursztynowymi oczami i prostymi czarnymi włosami, które miał związane w uroczy warkoczyk sięgający mu aż do pasa.
I jak już jesteśmy przy tym staroświeckim warkoczyku to w sumie nie na tym kończy się dziwność chłopaka. Bo fryzurę to on może i miał z epoki średniowiecza, jednak ubranie już raczej przyszłościowe. Świecące, z kilku kolorów, że wyglądał jakby właśnie urwał się z k-popowego teledysku. Ach ta Azjatycka młodzież...
Oczywiście biegnąc, co chwila musiał poprawiać urocze okulary, które jakoś zsuwały mu się z nosa. Tak, niestety wadę wzroku miał, cecha dziedziczna.
Przybiegł w końcu na miejsce, zdyszany. Miał nadzieje, że Londyn zbyt go nie objedzie. W końcu zaprosił na to spotkanie i się spóźniał.

Spojrzała na zegarek na ręce i poprawiła kołnierz. Jakaś dalekie pokrewieństwo z Niemcami, sprawiało, że miała jako takie wyczulenie by sama być punktualna. Spóźnianie się innych osób uznawała za niemy przekaz, iż ta osoba zwyczajnie jej nie szanuje. Sprawiło, to iż nad głową dziewczyny pojawiła się czarna chmura, a przecież i tak przerażała ludzi.
Była drobną, blondynką, o lekko szpiczastym nosie, dużych zielonych oczach, oraz małych piersiach. Włosy miała krótkie i ostrzyżone "na punka". Poprawiła zdenerwowana okulary połówki, które służyły jej do czytania. Wiedziała, że dla niektórych może wyglądać jak dziewczynka, która koniecznie chce by wszyscy uważali ją za dorosłą niemniej, nie zamierzała teraz wracać do hotelu. Znów spojrzała na zegarek. Nagle zauważyła, jak jej się zdawało swojego rozmówcę pędzącego niedaleko. Ale w sumie Azjaci wszyscy są do siebie podobni, więc czego od świata wymagać? Mimo wszystko lekko zacisnęła dwa palce i modliła się by to nie był on, bo wyjdzie na idiotkę.

Podbiegł zaraz i zatrzymał się pod samą kawiarnią, tuż przy niej. Zaraz się rozejrzał. No i ten.. jak właściwie Londyn wygląda? Wiedział tyle, że jest dziewczyną. I chyba jest podobna do Anglii. Dobra, szukamy dziewczyny podobnej do Anglii! Nie wiadomo czemu na takie określenie w jego głowie pojawiło się anglikopodobne stworzenie z piesiami większymi niż u cioci Wietnam... Czy jakoś tak. Zaraz pokręcił głową, przytrzymując okulary. Dziwne pomysły wyszły z głowy, może wrócić do szukania. Zerknął na dziewczynę obok. Blond włosy, zielone oczy.. W sumie pasuje.
-Eeem... Z Tobą miałem się spotkać? -I TEN CHIŃSKI AKCENT walący na kilometr. Plus szeroki uśmieszek i poza w stylu 'no cześć mała..!'

Nie wiedziała czy płakać, śmiać się, kląć na własną głupotę, czy wszystko na raz. Zdecydowała się jednak na pokerową twarz.
-Nie wiesz, że to niegrzeczne się spóźniać?- spytała robiąc marsową minę. Wiedziała, że gada trochę jak dama, ale raczej on jej nie zna.-O której to się przychodzi na spotkania?

Zaczął żuć swój policzek od środka słuchając jej z miną pokornego pieska.
-Eeeeeemmm.. No bo ja byłem w domu i się zagrałem... i.... korki yy... komunikacja.
Zerknął na nią robiąc minkę pt 'tak wiem, że źle zrobiłem, a teraz mi wybacz~'. A nuż to coś pomoże?
-No przepraszam, sorki! W zamian mogę Ci postawić lody czy jakie ciastko, hmm..? Co Ty na to?

Westchnęła, ale dała się udobruchać.
-Siadaj.-powiedziała do niego łagodniej pokazując na miejsce przed sobą i ściągając krawat, by nie wyglądać na tak sztywną, na jaką wygląda.-W jakim celu tu mnie sprowadziłeś?-zamrugała obserwując jego twarz i czekając na jakieś ciekawe informacje. Cieszyła się też, że jest tu klimatyzacja.

Rozsiadł się wygodnie i zaraz zaczął przeglądać menu, jaką ofertę w kawiarni mają. Lodów jeść nie mógł, ale może jakieś słodycze? O tak, łakocie zdecydowanie lubił. W końcu jednak, po kilku sekundach wertowania oferty odłożył wszystko na stół, podparł podbródek o ręce i zaczął na nią zerkać.
-Chciałbym porozmawiać czy coś wiesz na temat naszych ukochanych rodzicielo-opiekunów. -Sam nie wiedział jak to określić. Dla niego Chiny był po prostu jednym z dwóch rodziców.

Prawie wypluła wodę, którą piła. Drżącą dłonią wytarła podbródek, po którym spłynęło kilka kropel wody.
-Do twojej świadomości: Anglia nie jest moim rodzicem. Bardziej to ja jestem jego opiekunką. -zadarła trochę nosek patrząc na niego.- I nie ma o czym rozmawiać.-swoje zadanie o nim wolała zachować dla siebie. Tak po prostu. O.

Zaraz się roześmiał zerkając na nią. Urocza osóbka. Oparł się bardziej o stół i wesoło kiwał głową.
-Nie wiem jakie są wasze relacje, to nie wiedziałem jak określić, tak? No a z tymi hmm... Ja tam mam dwójkę rodziców i na szczęście się nimi opiekować nie muszę. -Machnął na to ręką, widać był typem rozpuszczonego dzieciaka -J-Jak to nie ma O CZYM rozmawiać!? Jak!? P-Przecież to super wiadomość! Nie sądzisz, że urocze..? Choć wolałbym aby mama -Tak, on tak nazywał Chińczyka... -była z tatusiem, ale to też jest super! Przynajmniej nie narzeka i nie marudzi.

-Zaraz, chwila, CO?- wydawałoby się, że zaraz eksploduje, albo komuś zrobi krzywdę. Spojrzała na niego wrogo.-Czy ty mi właśnie insynuujesz, że mój brat zadawał się...- trudno było określić jej minę: coś między wściekłością, a obrzydzeniem.

Na chwilę zamarł. Po jej reakcji bał się już coś więcej powiedzieć, ale jak to mówią? Raz kozie śmierć!
-N-No Anglia i Chiny, tak..? Są razem, nie wiedziałaś? Yaoś mi się od razu chwalił, taki troszkę upierdliwiec z niego i chwalipięta.
Wziął oddech, jakby liczył, że zaraz będzie świadkiem armagedonu w postaci rozeźlonej Angielki. No ale to nie była jego wina, prawda?
-Odetchnij, na spokojnie, przecież to nie jest takie złe...

Wzięła kilka głębszych oddechów.
-Jak go znów zobaczę to mu obie nogi powyrywam, potem znowu przyszyję i znów powyrywam!-aż oczy jej zabłysły ogniem.-Nie wiem co mnie teraz bardziej wkurwiło: że dowiedziałam się tego od ciebie, czy to, że nawet nie spytał mnie skurwysyn o zdanie.-znów kilka głębszych wdechów robiąc nieładne ślady na blacie stołu.

-Eeee..? Dlaczego?
Nie rozumiał jej zachowania. On się nawet cieszył. Co prawda wolałby aby Chiny był z jego ojcem, no ale nie można mieć wszystkiego i wiedział, że 'tamte czasy' już nie wrócą. Dał jej kilka chwil na odetchnięcie, zawołał kelnera i złożył zamówienie.
-Nie powiedział Ci? Może był zajęty.. I po co o zdanie? N-Nie lubisz nas!?

Spojrzała na niego jak na idiotę.
-Serio jesteś głupi, tępy, czy może wydaje ci się, że udając debila sprawisz, że nagle mnie zauroczysz?-spytała splatając dłonie na piersiach.-Obchodzi mnie przyszłość mego kraju. Gówno mnie obchodzi komu zabiera dziewictwo i komu daje się posuwać, ale coś takiego jak związek jest KURWA WAŻNE!-znó rąbnęła dłonią w stół przerażając ludzi. Czasami cieszyła się, że wszystkie nacje rozmawiają ze sobą specjalnym językiem esperanto, stworzonym specjalnie dla nich.

Skrzywił się na jej słowa. Odrobinę go uraziła, nie powie. Ale nie, nie będzie chamski. Chrząknął tylko i poprawił sobie włosy przekładając warkoczyk na piersi.
-Po co mam zauroczyć jakaś dziewczynę, która wygląda jak chłopak, co? -Prychnął.. No ale koniec żartów -I nie sądzisz, że przesadzasz..? Ja bym się cieszył, gdyby mój tata chodził z kimś takim jak Chiny! M-Mamy dużo pieniędzy! I w ogóle..!
Spojrzał po ludziach w około z delikatnym uśmiechem, jakby ich przepraszał za to zamieszanie.

Wzięła kilka głębszych wdechów.
-To, że ja jako jego prawa ręka, jego zastępstwo i osoba, która jako pierwsza splunie mu do grobu, powinnam wierzyć o jakiś ważniejszych rzeczach.-dalej zła.-Nie interesuje mnie to. Czy ja przypominam Szwajcara?-spytała wrogo. Była wściekła.

Nie odpowiedział od razu, gdyż zaraz przynieśli mu zamówione słodkości. Skiną głową dziękując i zaczął grzebać w ciastku łyżeczką próbując dobrać przy tym odpowiednie słowa.
-Sam nie wiem... Przecież nic złego nie robią, tylko się kochają. Już kiedyś się kochali, nie? I mają nawet dzieciaka, więc nie widzę problemu.. Co gorszego się może stać?

-WSZYSTKO!!-owszem zabrzmiało to trochę apokaliptycznie, ale ją to naprawdę przerażało.-Muszę się upić.-to nie było pytanie. Ona to stwierdziła i zamierza to zrobić.-Walić go. Niech się chędoży. Robię sobie wakacje.-pokazała w przestrzeń fakena i pewien Anglik mógł go w dziwny sposób odczuć.

Znow sie rozesmial. Na swoj sposob takie zachowanie bylo urocze.
-...Czy nie jestes o niego przypadkiem zazdrosna? To tylko zwiazek z moja mamusia, nie oddawanie polowy kraju Rosji.
Nabral na widelczyk troche ciasta i podsunal jej zaraz pod nosek.
-Masz, zjedz, bedzie Ci lepiej. Zreszta... Czy teraz bedziemy prawie rodzina? No i eh.. Naprawde nie wiem, czego nie lubisz w Yao...

Spojrzała na ciasto niechętnym wzrokiem, ale zjadła go.
-Jeszcze raz o tym usłyszę, a kogoś zabiję.-zagroziła zlizując z wargi trochę kremu. Oparła głowę o rękę z miną pełną rezygnacji.

Rozszerzyl usmiech, gdy zobaczyl jak zjadla ciastko. Nawet sie troche zarumienil, hah, je mu z reki!
-Mnie zabijesz..? Powinnas sie cieszyc z cudzego szczescia.. Albo sama sobie kogos znajdz, o!
Recepta na wszystko - zrob innemu na zlosc zachowuja sie tak, jak on.
-...choc w sumie pomyslmy kto by Cie chcial....

Zdołowało ją to. Wcale tego nie potrzebowała.
-Idę stąd.- podniosła się.-Nie mam ochoty tego słuchać.-warknęła serio rozeźlona taką gadką. Nienawidziła swego wyglądu i zachowania, a zarazem nie potrafiła tego zmienić. I mimo wszystko nie zamierzała tego robić.

Zaraz sie za nia podniosl i zlapal za jej reke.
-Ejejejejejejeje.. Zostan! To bylo tylko stwierdzenie, ze zaczalem sie zastanawiac jaki moze byc Twoj typ! Jestes calkiem fajna dziewczyna..
Poslal jej usmiech i nieznacznie sklonil jej glowa.

Spojrzała na niego zmęczonym wzrokiem.
-Wiesz, że kłamanie jest be? Już się wystarczająco nasłuchałam co ludzie o mnie sądzą.-westchnęła, ale została i wróciła na swoje miejsce.-Macie tu jakieś bary czy coś? W sumie to jak wy się bawicie?

Skrzywił się na chwilę. Wyglądał jakby intensywnie myślał i przy okazji badał ją wzrokiem, oceniał? Być może.
-Jak dla mnie nie jest źle.. Jakieś ubranko, włoski i można się odstrzelić!
Znów uraczył ją swoim śmiechem. Ot, taki wesołek. Jednak co jak co, ale mówił tylko prawdę i to, co faktycznie myślał.
-Bary..? Bawić..? Nie wiem co masz na myśli...